Mijn blog van gisteren (2011: 'Me helikopter terug!') doet al licht denken aan 1945: 'Me fiets terug!'
In de jaren dat ik stafredacteur van Panorama was (toen een braaf familieblad), liep in onze lokalen een collega rond, ene Wilco, die voor de damesbladen schreef. Hij was gespecialiseerd in vraaggesprekken met aankomende sterretjes van het witte doek, van de planken en van de gitaar; meestal blondjes met alles erop en eraan, die echter weinig of niets te melden hadden. Wat Wilco niet kon beletten er altijd een smeuig verhaal uit te peuteren.
Wilco was ouder dan ik. Oud genoeg om tijdens de oorlog in het kader van de Arbeitseinsatz als moderne slaaf in Duitsland te werk te worden gesteld. Na de capitulatie van het Derde Rijk kreeg hij verlof terug te keren naar zijn woonplaats Venlo -- te voet, want zo'n onderneming was voor een geallieerd voertuig niet belangrijk genoeg. Op dag X kwam Wilco, sjokkend door het Rijnland, een kolonne Duitse krijgsgevangenen tegen, van wie er één een fiets meevoerde. Onmiddellijk sprong hij de vijand naar de strot en schudde hem heen en weer onder de kreet: 'Vuile smerige dief! Dat is mijn fiets. Ik herken hem meteen. Die heb je mij in 1942 in Eindhoven afgepakt. Hier met dat ding!'
De Duitser had daar geen oren naar. Met alle macht klampte hij zich aan het zwijntje vast. Reden voor de begeleidende Britse sergeant zijn stengun in de aanslag te brengen en de Duitser toe te voegen: Give this Dutch guy his bike back, or I'll blow your f...ing head off.
Dat besliste het pleit. Wilco wipte in het zadel; en hoorde de Duitser nog juist roepen: Lügner! Das stimmt nicht. Ich hab' das Fahrrad in Helmond geklaut.
Ik zei het al: Wilco zat nooit verlegen om aardige kopij.
1 opmerking:
Graag nog wat van dit soort stukjes!
Een reactie posten