Wat voor vrouw?

De Britse schrijver Ford Madox Ford (leest die man!) heeft ooit geschreven -- of gezegd -- dat hij L'Education sentimentale veertien keer had gelezen. Daar kan ik me iets bij voorstellen, want het is een meesterwerk van de stilistische grootmeester Gustave Flaubert. (Hij leefde van 1821-1880; het boek, zijn laatste voltooide roman, verscheen in 1869, na een dracht van liefst zeven jaar).

Flaubert verhaalt hoe op een avond een stel vrienden, onder het genot van alcoholica, van gedachten wisselen over de ideale vrouw. Een schilder, met meer theorieën dan talent in zijn mars, is van mening dat er geen mooie vrouwen bestaan; hij ziet liever tijgers; hij betreurt het uit esthetisch oogpunt dat vrouwen hun haar lang dragen en borsten hebben. Een ander, een rechtenstudent, valt juist voor Spaanse types: donkere ogen, welig zwart haar. Een cynische journalist vindt het klassieke model niet te versmaden, maar komaan, aan een snolletje beleef je meer plezier dan aan de Venus van Milo; overigens huldigt hij de stelling dat verandering van spijs doet eten: nu eens een brunette, dan een blondine. Hij wil weten wat Dussardier, een wat oudere voerman, republikein in hart en nieren, ervan vindt?

Dussardier antwoordde niet. Allemaal drongen zij erop aan dat hij zijn voorkeur te kennen zou geven. 'Nou,' zei hij, terwijl hij een kleur kreeg, 'ik zou van een en dezelfde willen houden, altijd.'

Dit werd op zo'n manier gezegd dat er een ogenblik stilte viel. Sommigen werden verrast door een dergelijke eenvoud, anderen ontdekten misschien wat hun wezen in het verborgene begeerde.

De duvel is oud!

Menigeen van rond de 70 lentes wil absoluut niet als oud bestempeld worden. 'Op jaren' -- desnoods. 'Senior' -- in orde, onder meer omdat er verschillende sappige seniorenkortingen in omloop zijn. Koningin Elizabeth II en koningin Beatrix heersen bekwaam over hoog ontwikkelde, zeer welvarende rijken en de eerste wordt volgende week donderdag 75, onze vorstin is 73. Silvio Berlusconi is niet de enige 74-jarige die nog lekker van bil gaat, en tal van 'bejaarde' dames hebben nog een smachtende aanbidder aan hun voetjes liggen. Aan een en ander moest ik denken bij het lezen van Framley Parsonage, een der vele romans van de altijd boeiende Anthony Trollope (1815-1882; foto; het boek kwam uit in 1860-'61). De jonge Lord Ludovic Lufton loopt een eindje op met Miss Lucy Robarts, die kort voordien haar vader heeft verloren. - He was an old man, when he died, was he not? - Just seventy, my lord. - Ah, then he was old. My mother is only fifty and we sometimes call her the old woman. Zoals de oude Romeinen zeiden: 'De tijden veranderen en wij veranderen mee.'

Kortsluiting in Henk zijn kersenpit

Mot in huize Henk!

Schuld zijn de Verenigde Staten, waar sinds kort een nieuwe rage heerst. Deze bestaat hierin dat vrouwen winkelen in hun ondergoed (foto). Dit schijnt -- en dat wist ik niet-- al naar ons land te zijn overgeslagen.

Vanochtend stuurde mijn vrouw mij naar de slager voor 2 ons rookvlees. Laat daar nu twee royaal uit de kluiten gewassen personen van het vrouwelijk geslacht op hun beurt staan te wachten in een reetveter! Op dat moment moet zich in mijn bovenkamer een kleine schakelfout hebben voorgedaan. Kom ik thuis met 4 ons achterham!

Meer blauw op straat (= dikkere agenten)

Vroeger had je op de radio een commentator die dagelijks tegen het noenmaal toelichtte wat voor rotzooi het weer in de wereld was. Ongeveer in deze trant: '... zodat het spook van een allesvernietigende kernoorlog en wellicht het einde der mensheid met rasse schreden dichterbij komt, luisteraars, ik wens u smakelijk eten.'

Maar de tv van tegenwoordig kan er ook wat van. Wanneer ik aan mijn macrobiotische slavink en mijn biologisch-dynamische schorseneren zit, vergalt de buis negen van de tien keer mijn eetgenoegen met de mededeling dat in Japan weer tal van radioactieve lijken zijn aangespoeld; of dat in een vriendelijk Fries dorpje een vader zijn ganse gezin aan een slagersmes heeft geregen.

Vorige week ging het uitgebreid over de ellende die een paar honderd Marokkaanse klieren en kwallen aanrichten: lawaai schoppend rondhangen, winkels beroven, homo's de wijk uit pesten... Onze overheid kan hen niet aan, hoewel zij het geweldsmonopolie bezit, kan beschikken over een paar honderdduizend militairen en politieagenten en een dikke tiet met geld heeft voor projecten (die, het een na het ander, op een sof uitdraaien.)

Misschien moeten we het eens gaan zoeken in meer blauw op straat; maar dan meiden zoals de Amerikaanse op de foto.

Grondtroepen voor Libië

In mijn wilde jaren had ik een dierbare vriendin bij de BBC die belast was met het voorlichtingswerk. Met haar ging ik van tijd tot tijd naar perspresentaties van aanstaande televisie-uitzendingen.

Een keer ging het over een reportage -- met vraaggesprek -- die een journaliste had gemaakt over Khadafi. Heel interessant. Pikant was echter wat zij mij (Niet publiceren, hoor, denk eraan!) in de kantlijn vertelde. Zolang de grote leider erbij was, daar in die Libische woestijntent, gedroeg zijn gezelschap, allen hoge militairen, zich strikt volgens de regels van hun geloof. Doch nauwelijks had hij zich teruggetrokken om het verheven hoofd te ruste te leggen, of de Amerikaanse sigaretten, de rye, de bourbon en de whisky kwamen op tafel.

De Khadafi-getrouwe generaals staan dus niet bijster stevig in hun schoenen. Daarom mijn voorstel in Libië onverwijld grondtroepen als op bijgaande foto in te zetten. Dan mieteren de militairen van de kolonel hun mitrailleurs onmiddellijk in het woestijnzand.