Grondtroepen voor Libië

In mijn wilde jaren had ik een dierbare vriendin bij de BBC die belast was met het voorlichtingswerk. Met haar ging ik van tijd tot tijd naar perspresentaties van aanstaande televisie-uitzendingen.

Een keer ging het over een reportage -- met vraaggesprek -- die een journaliste had gemaakt over Khadafi. Heel interessant. Pikant was echter wat zij mij (Niet publiceren, hoor, denk eraan!) in de kantlijn vertelde. Zolang de grote leider erbij was, daar in die Libische woestijntent, gedroeg zijn gezelschap, allen hoge militairen, zich strikt volgens de regels van hun geloof. Doch nauwelijks had hij zich teruggetrokken om het verheven hoofd te ruste te leggen, of de Amerikaanse sigaretten, de rye, de bourbon en de whisky kwamen op tafel.

De Khadafi-getrouwe generaals staan dus niet bijster stevig in hun schoenen. Daarom mijn voorstel in Libië onverwijld grondtroepen als op bijgaande foto in te zetten. Dan mieteren de militairen van de kolonel hun mitrailleurs onmiddellijk in het woestijnzand.

"Trimof, triomf, hef aan, mijn luit!'

Onverschrokken zijn onze vliegeniers gisteren het luchtruim van Khadafi binnengedrongen. Dat zal de aartsschurk nog lang heugen.

Aan het thuisfront zullen vele borsten nu een echt vaderlands lied willen doen klinken. Maar welk?

Twee suggesties.

(Op de wijze van 'En als wij naar Korea gaan')

En als wij naar Benghazi gaan,

Jenevertje, jenevertje,

En als wij naar Benghazi gaan,

Jenevertje gaat mee.

(Op de wijze van 'Wie zijn vader heeft vermoord')

Doch eenmaal komt de dag waarop wij allen wachten.

Dan gaan wij naar Benghaz' om Khadafi af te slachten.

Dan schiet het boordkanon met welgemikte schoten

Die onterechte schurk kartetsen voor de knieën.

(Ik heb de indruk dat aan de laatste regel iets hapert, maar ik kan zo gauw niet op het rijmwoord komen.)

Wien Neêrlands bloed traag door d'adren vloeit...

Onze Jannen en Jannekes en vliegeniers zijn dus uitgerukt om de Libische dwingeland de pis lauw te maken. Ik had gedacht dat Neêrlands bloed nu trots door mijn aderen zou vloeien, doch dat wil navenant niet lukken. Geen wonder.

Alleen de Amerikaanse, Britse en Franse jongens en meiden uit de bovenbouw mogen er op losknallen. En wij? Mogen wij uitsluitend tamme kastanjes uit het vuur halen? Het heeft er alle schijn van.

Voor de Libische kust kruist een oorlogsbodem waarvan fier ons dundoek wappert, om te beletten dat wapentuig Libië wordt binnengesmokkeld. Maar onze Jannen en Jannekes kunnen rustig op hun krent blijven zitten, want wie is zo gek om Khadafi bommen en granaten te leveren? Die worden subiet door de zogenaamde Coalitie vernietigd en reken maar dat de Libische tiran de rekening niet voldoet. 'Alles wat door Sarkozy wordt neergehaald, wordt door mij, Moammar al-Qadhafi, niet betaald.'

Onze F-16's dan? Zij moeten de no-fly zone doen eerbiedigen. Maar de Libische luchtmacht is alreeds zo goed als vernietigd. Gelukkig hebben we nog ons tankvliegtuig. Dat is een soort vliegende kerosinezeug, waar de straaljagers van de NAVO aan kunnen komen sabbelen. Nederland is dus als het ware de kantinedienst van het bondgenootschap. Te vergelijken met de koffiejuffrouw in het bureauwezen. Nu maar hopen dat het tankvliegtuig de juiste coördinaten kan vinden. Dat schijnt niet onze sterkste kant te zijn. Volgens de laatste berichten heeft namelijk die mooie blondine van de marine, ja, die met die paardenstaart, haar helikopter op de verkeerde plek neergezet, zodat de militairen van Khadafi de hele handel zonder slag of stoot konden inrekenen.

En nu ik het toch over die wentelwiek heb: die moet natuurlijk terug. We moeten al 1 miljard op Defensie bezuinigen, een nieuwe heli kan bruin niet trekken. En Sarkozy, Obama of Cameron moet ons dat ding terug bezorgen. Zelf kunnen we dat niet. Valt niet binnen ons mandaat.