Milburga, jaag ze weg, die vratige ganzen, please!

Je moet in het leven je plaats weten en ik heb er dan ook totaal geen moeite mee dat heden mijn verjaardag slechts wordt gevierd (en dan nog in kleine kring) en dat  Milburga wordt vereerd. Zij is namelijk een heilige van de rooms-katholieke kerk. Haar vader Merwald was een hoge pief, koning van Mercia in Engeland, maar het blauwe bloed zei zijn rond 700 geboren dochter niets, zij wilde maagd blijven 'ter wille van het koninkrijk der hemelen'. Wel bracht zij het tot abdis van de abdij in haar geboorteplaats Wenlock.

Dit heiligdom werd door de Noormannen met de grond gelijk gemaakt, waarbij het graf van Milburga verloren ging. Echter, in het spoor van de hervorming door de zo belangrijke abdij van Cluny in Frankrijk werd haar gebeente in het jaar des Heren 1101 teruggevonden en later te ruste gelegd in een speciaal hiervoor gebouwde kerk te Wenlock.

Milburga wordt vereerd als patrones tegen vraatzuchtig gevogelte.Zij zou namelijk ooit ganzen die in haar landstreek aanzienlijke schade aanrichtten, op zachtzinnige wijze hebben verjaagd.

Misschien zouden Rutte en zijn ploeg, uiteraard na royale boetedoening, tot Milburga kunnen bidden om onze vetweiders met hun kaalgevreten grasland van de ganzen te verlossen. De vergassers en de jagers met hun dikke penzen en hun belachelijke hoedjes kunnen hun moordtuig dan voortaan in de schuur laten roesten.

Maar wat moeten de Belgische of Franse boeren doen op wier landerijen de door Milburga verdreven ganzen zouden neerstrijken? Dat weet ik eerlijk gezegd ook niet. Hetgeen ongetwijfeld te wijten is aan mijn zondigheid.