Het voyeurisme teistert al enige jaren de kijkbuis en het heeft er alle schijn van dat het zich voorlopig niet laat intomen.
Vanavond zendt de NCRV onder de titel Verloren band een documentaire uit waarin men een vol uur kan volgen hoe de journalist Frénk van der Linden (een zeer begaafd interviewer, deze eer moet men hem laten) probeert zijn ouders met elkaar te verzoenen. Zij zijn begin jaren '70 gescheiden (Frénk was toen 12), omdat moeder vreemd ging. Zij, Erica, is inmiddels 74 en lijdt aan de ziekte van Alzheimer, haar man Jan, 81, heeft sedert de breuk geen woord meer met haar gewisseld.
Ik zal er niet naar kijken. Om het cru te zeggen: overspelige journalistenmoeders interesseren mij geen flikker. Dat de zoon -- zeg maar: op de valreep -- tracht vrede te stichten tussen vader en moeder, is een loffelijk streven, maar ik snap niet waarom zich daar een paar honderdduizend mensen aan moeten vergapen. Vroeger hield men zoiets voor zich. Men vond toen: de vuile was was je thuis.
zondag 26 september 2010
Zijn moeder wilde niet deugen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Hm, dit schijnt wel een integer gemaakte documentaire te zijn. Het kán wel leerzaam zijn natuurlijk. Ik zal zien of ik hem zal gaan zien.
Ik vind de titel van dit logje eigenlijk erg onvriendelijk. Dus als je op een bepaald moment van twee meneren tegelijk houdt, dan deug je niet? Tssss. Kom nou toch, Henk. Ietsje minder is ook goed, hoor.
@Wieneke. Reactie 1: Mijn stukje gaat niet over integer of niet integer. Mijn probleem is of een interview met je dementerende moeder over haar echtbreuk als kijkvoer aan de massa moet worden opgediend.
@Wieneke. Reactie 2: Het gaat in wezen niet over houden van, het gaat over je man bedriegen met een andere kerel, gevolg: echtscheiding met alle ellende van dien, ook en misschien wel vooral voor een jongen van 12. Mevrouw schijnt het nogal bont te hebben gemaakt, want de rechter heeft Frénk en zijn zusje niet aan de moeder maar aan de vader toegewezen, wat zeker in die tijd hoogst uitzonderlijk was. Ik neem niets van mijn kwalificaties terug.
ik vind Frènk helemaal geen goeie interviewer, hij zalft een mengsel van brutaliteiten en pluimstrijkerijen aan elkaar, en hangt op een irritante wijze de intellectueel uit. Over deze documentaire heb ik hem op radio al ettelijke keren horen vertellen waarom en hoe hij de sores vsn zijn ouders heeft uitgemolken, en ik voelde iedere keer weer plaatsvervangende schaamte.
Wat ik in hem zeer waardeer is zijn eerlijke terugblik op zijn eigen zwaar overtrokken reportages indertijd van de gebeurtenissen op dat plein in Peking. Gezwatel vanuit een hotel op kilometers afstand, noemde hij het zelf.
@Fialas. Misschien ben ik wat te snel geweest in mijn beschrijving van de interviewer Van der Linden. Ik dacht aan het begin van zijn loopbaan, lang geleden, toen hij als een komeet aan het journalistieke uitspansel verscheen. Ik herinner mij een paar uitstekende vraaggesprekken uit die tijd. Nadien heb ik hem eigenlijk niet meer gevolgd.
Een reactie posten