Stefan Zweig (2): een tante

Flink pakt Stefan Zweig uit, wanneer hij beschrijft hoe preutsheid het seksuele leven van de betere Oostenrijkse kringen ontwrichtte.Vooral vrouwen hadden daaronder te lijden. Vóór Freud kwam bij geen man het idee op dat een vrouw lustgevoelens kon kennen; openbaarde zich bij haar al iets in die trant, dan was zij door een man, een echte haan, even onder handen genomen.
Er heerste ook een dubbele moraal: menige voor keurig doorgaande heer kneep de kat in het donker. Maar geen fatsoenlijke vrouw zou het in haar hoofd halen haar benen over elkaar te slaan, want -- o, gruwel! -- onder de zoom van de japon zou wel eens een enkel zichtbaar kunnen worden. Dames die in herenzit paardreden, werden in de dorpen door woedende boeren voor slet uitgekreten en zelfs met steenworpen verjaagd.
Aan voorlichting werd niets gedaan. Hoogstens ontbood een vader de huisarts om de opgroeiende zoon des huizes in krasse bewoordingen het lot van lijders aan syfilis of een druiper te schilderen. Niet zelden werd een levenslustige dienstbode met alles erop en eraan in dienst genomen, in de hoop dat zij de jonge heren van hun overtollige cellen zou afhelpen; dat gaf natuurlijk geen pas, maar alles was beter dan dat zij met gonorrhoe thuiskwamen.
Doch een en ander hielp niet veel; Zweig kon zich kort voor zijn dood nauwelijks een jeugdvriend herinneren die niet iets had opgelopen of dienaangaande in zijn rats zat, die vertwijfeld naar geld zocht om zich stiekem te laten behandelen voor een venerische ziekte of alimentatie op te hoesten voor een kind dat hij bij een kelnerin had verwekt, die niet werd gechanteerd met het dreigement van een abortus of in een bordeel was beroofd van zijn knip.
Een tante van de schrijver zette haar ouderlijk huis in haar huwelijksnacht in rep en roer: zij was weggerend van de echtgenoot die men voor haar had uitgezocht, want hij had getracht haar te ontkleden. Voor niets ter wereld zou zij terugkeren naar dit monster, naar deze duivel.
(wordt vervolgd)