Twee weken geleden viel mijn oog op mijn Spaanse studieboeken van destijds. Even voelde ik mij als keizerin Victoria: 'Wij vinden het niet leuk.' Ik had volijverig aan mijn cursussen gewerkt, zonder mankeren mijn thema's en vertalingen gemaakt en zelfs, in de weinige ogenblikken dat ik op een sterk ego kon bogen, enkele mijns inziens schrandere vragen gesteld. En nu... jaren had ik er niets meer aan gedaan, veel was weggezakt, vooral van de Spaanse vervoegingen, die toch al danig moeilijk zijn, de ganse investering van toen leverde geen fluit op, kapitaalvernietiging dus.
Onmiddellijk sloeg ik weer aan het leren. En lezen. Ik had alleen mijn grammatica en oefenboek, geen bellettrie, maar zoiets is tegenwoordig geen probleem. Van het internet kon ik enkele oude en nieuwe Spaanse klassieken nederladen, antiquariaten hielpen mij via www.boekwinkeltjes nl aan nog een paar juweeltjes en in onze kringloopwinkel kon ik zowaar ook een Spaans boek op de kop tikken (voor welgeteld een halve euro.)
Het betrof 'Despistes y franquezas' van Mario Benedetti uit 1990, twee jaar nadien uitgebracht door de Madrileense uitgever Alfaguara. De naam van de auteur doet niet erg Spaans aan, eerder Italiaans. Dat klopt; zijn ouders zijn vanuit Italië naar Uruguay geëmigreerd. Mario Orlando Hamlet Hardy Brenno Benedetti Farugia (hij leefde van 1920 tot 2009), romancier, dichter, journalist, criticus, is buiten het Spaanse taalgebied niet bijster bekend; daarbinnen echter gevierd als een van de groten. Hij heeft zeer veel geschreven: 10 bundels korte verhalen, 3 toneelstukken, 7 romans, 29 dichtbundels en 12 banden met opstellen. De militaire staatsgreep van 1973 was niet gezond voor zijn linkse sympathieën en zo wachtten hem jaren van ballingschap: Peru, Argentinië, Spanje, Cuba.
'Despistes y franquezas' (de titel betekent zoiets als: misleidende en vrijmoedige teksten) bleek spekje naar mijn bekje, omdat het een keur aan korte tot zeer korte stukken bevat: gedichtjes, verhalen, humoristische schetsen, autobiografische fragmenten, parodieën, graffiti. Naar eigen zeggen heeft hij er vijf jaar aan gewerkt en met meer plezier dan aan een enig ander boek.
Ik heb uit dit werk het grappige schetsje 'El puercoespín mimoso' vertaald en zal mij verstouten dit probeersel binnenkort alhier te publiceren. Wil ik geuren met mijn talenkennnis? Echt niet! Ik noem twee andere redenen: ik ben blij dat ik, door oude vaardigheid op te frissen, weer rechtstreeks toegang heb tot een zo boeiende letterkundige wereld als de Spaanstalige en -- men vergeve mij de afschuwelijke gemeenplaats -- ik voelde mij uitgedaagd, omdat ik een aanzienlijk deel van het onderhavige stukje niet letterlijk kon vertalen, maar er equivalenten voor moest vinden en in zo'n bezigheid schep ik nu eenmaal een kinderlijk genoegen.
(wordt vervolgd)
Onmiddellijk sloeg ik weer aan het leren. En lezen. Ik had alleen mijn grammatica en oefenboek, geen bellettrie, maar zoiets is tegenwoordig geen probleem. Van het internet kon ik enkele oude en nieuwe Spaanse klassieken nederladen, antiquariaten hielpen mij via www.boekwinkeltjes nl aan nog een paar juweeltjes en in onze kringloopwinkel kon ik zowaar ook een Spaans boek op de kop tikken (voor welgeteld een halve euro.)
Het betrof 'Despistes y franquezas' van Mario Benedetti uit 1990, twee jaar nadien uitgebracht door de Madrileense uitgever Alfaguara. De naam van de auteur doet niet erg Spaans aan, eerder Italiaans. Dat klopt; zijn ouders zijn vanuit Italië naar Uruguay geëmigreerd. Mario Orlando Hamlet Hardy Brenno Benedetti Farugia (hij leefde van 1920 tot 2009), romancier, dichter, journalist, criticus, is buiten het Spaanse taalgebied niet bijster bekend; daarbinnen echter gevierd als een van de groten. Hij heeft zeer veel geschreven: 10 bundels korte verhalen, 3 toneelstukken, 7 romans, 29 dichtbundels en 12 banden met opstellen. De militaire staatsgreep van 1973 was niet gezond voor zijn linkse sympathieën en zo wachtten hem jaren van ballingschap: Peru, Argentinië, Spanje, Cuba.
'Despistes y franquezas' (de titel betekent zoiets als: misleidende en vrijmoedige teksten) bleek spekje naar mijn bekje, omdat het een keur aan korte tot zeer korte stukken bevat: gedichtjes, verhalen, humoristische schetsen, autobiografische fragmenten, parodieën, graffiti. Naar eigen zeggen heeft hij er vijf jaar aan gewerkt en met meer plezier dan aan een enig ander boek.
Ik heb uit dit werk het grappige schetsje 'El puercoespín mimoso' vertaald en zal mij verstouten dit probeersel binnenkort alhier te publiceren. Wil ik geuren met mijn talenkennnis? Echt niet! Ik noem twee andere redenen: ik ben blij dat ik, door oude vaardigheid op te frissen, weer rechtstreeks toegang heb tot een zo boeiende letterkundige wereld als de Spaanstalige en -- men vergeve mij de afschuwelijke gemeenplaats -- ik voelde mij uitgedaagd, omdat ik een aanzienlijk deel van het onderhavige stukje niet letterlijk kon vertalen, maar er equivalenten voor moest vinden en in zo'n bezigheid schep ik nu eenmaal een kinderlijk genoegen.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten