Ik ben dus een uitzondering...

In het lange pinksterweekeinde heb ik eens wat meer tijd besteed aan de bijlagen van mijn lijfkrant. Zo spelde ik een, nogal moeizaam gesteld, artikel uit waarin een mevrouw constateerde dat slechts weinig literaire prijzen aan schrijfsters ten deel vallen en beweerde dat dit komt, doordat mannen geen boeken van vrouwen lezen.
Ik heb al heel lang geleden geleerd dergelijke lapidaire uitspraken met een korreltje zout te nemen. Op mij slaat het tenminste niet. Ik lees heel graag romans van vrouwen (niet per se over vrouwen). Waarom?
Begin vorig jaar kwam ik door een merkwaardig toeval weer in contact met een oude vlam; die op het gebied van bellettrie haar vrouwtje staat. In een e-mailtje maakte ik haar deelgenoot van mijn  voorkeur voor vrouwelijke auteurs. 'Allicht,' antwoordde zij. Ik vroeg om uitleg. Daar wacht ik nog steeds op. Hoogstwaarschijnlijk tevergeefs, want ik ben met de persoon in kwestie weer gebrouilleerd geraakt.
Waarom dus? Vrouwen zien toch andere dingen dan mannen en kijken tegen datgene wat zij gemeenschappelijk met mannen waarnemen, toch vaak anders, met rijkere facetten, aan. Ja, ik weet het: het is een vreselijke dooddoener. Maar ik heb niets anders op voorraad. Hoewel... mij boeit altijd de radicaliteit en de afkeer van compromissen bij schrijfsters. Als vrouwen slecht schrijven, schrijven zij ontzettend slecht; Connie Palmen is HET voorbeeld. Als vrouwen goed schrijven, schrijven zij ontzettend goed. Voor het handjevol romans van George Eliot (afbeelding) en Marguerite Yourcenar geef ik het ganse oeuvre van Harry Mulisch, het dito van W.F. Hermans en het meeste van volksschrijver Reve cadeau.

Een hondje moest men zijn...

Handen af van Ma Sap!

Jaren geleden hoorde ik een halve zool op de buis zeggen: 'Ik leg mijn hond te allen tijde mijn wil op. Dictoriaal!' (Letterlijk zo.)
Ik zal niet ophouden mij te verbazen hoezeer de mens geneigd is tot dictatoriaal optreden. De SP en de PVV, behorend tot de grootste politieke partijen van ons land, zijn  zuiver belichamingen van het Leider-beginsel. Dat bewijst ook hun kretologie. Was het in "Animal Farm": 'Four legs good, two legs bad', bij de PVV is het: 'Autochtoon goed, allochtoon slecht' en bij de SP: 'Nederland goed, Europa slecht'. (Ik droomde laatst dat Roemer en Wilders op congressen 'Hele emmel Lemia' de zaal inslingerden en dat al hun volgelingen de longen uit hun tabernakel schreeuwden met het herhalen van dit punt uit hun partijprogramma's.) 
En dan GroenLinks (sedert het Kunduz-akkoord beter bekend als GroenRechts.) Kamerlid Tofik Dibi vond het maar niks dat voor de baan van fractieleider de partijleden slechts konden kiezen tussen Jolande Sap en Jolande Sap. Hij had er ook wel zin an. Maar een aantal GR-bonzen had daar geen oren naar. Handen af van Ma Sap! Zij zetten alles op haren en snaren om Dibi de mond te snoeren en hem als onbekwaam terug te jagen naar zijn hok. (Het leek wel of Ma Sap een heilige koe was, die, zelfs als zij in de weg liep, niet aangeraakt zou mogen worden.) Daar schrokken toch enkele oude groene olifanten van; wat moesten de mensen wel denken, verloochening van de democratische ordening, dwingelandij, despotisme? Kortom, Dibi mag nu het nu tegen Moeder Sap opnemen.
Re/CDA. Van Haersma Buma is dus reeds in de eerste ronde op het schild geheven. Nette procedure. Maar als ik Buma was geweest, had ik me teruggetrokken en de partijleden opgeroepen  hun stem te geven aan Mona Keijzer. Zodoende had ik een ondubbelzinnige boodschap verkondigd: hier treedt een nieuw, fris, jong en verjongend, baanbrekend CDA aan. Zeker, mevrouw Keijzer heeft helemaal geen ervaring in het Binnenhof. Maar is dat zo erg? Balkenende moest in het begin worden gesouffleerd door Donner, voor het front van de Tweede Kamer nog wel. VHB had kunnen aanbieden mevrouw Keijzer vanuit de coulissen op weg te helpen als een soort 'éminence grise'. Ik zei: als ik Buma was geweest... Voor mij zou ook zwaar hebben gewogen dat Keijzer een vrouw is. Maar dat wisten jullie al...

Multicultureel

Zij die willen te kaap'ren varen...

Knecht en heer

Aan de rand van ons oude dorpscentrum ligt een begraafplaats. Er komt al enkele decennia niemand meer logeren en, zoals dat dan vaak gaat, het geheel was allengs lelijk onderkomen: de begroeiing verwilderd, de zerken verweerd, de opstallen afgebladderd.
Dat kon zo niet blijven. Vond ook de beheerder. En tot zijn eer moet worden gezegd dat hij recentelijk de dodenakker keurig heeft opgeknapt. Zo is het poortgebouwtje opnieuw gestuct en in de verf gezet en is boven de ingang in stemmige zwarte letters de aloude spreuk weer leesbaar: 'De grote en de kleine is hier en de knecht vrij van zijnen heer.'
Knecht en heer -- gewijde en profane denkers en schrijvers hebben zich diepgaand met het onderwerp bezig gehouden. Het illustreert ook een belevenis uit mijn eerste jaar als stadsverslaggever; grijze oudheid dus, maar desniettemin nog levendig aanwezig in mijn geheugen. 
Meneer Westerhof was een van die typisch Nederlandse ambtenaartjes: vers van de mulo bij Tante Pos gaan werken, gemotiveerd, volijverig, nauwgezet, zich nooit één dag ziek gemeld, nooit één keer te laat op zijn werk verschenen. Zijn veertigjarig jubileum werd gevierd in de hal van het postkantoor en hiervoor had de directeur van het district zich verwaardigd ten tonele te verschijnen. Een imposante verschijning, in een prachtig maatpak, ridderorde in het knoopsgat, de met vest beklede enorme buik trots voor zich uit torsend als om duidelijk te maken: op mijn dis geen regeringsbrood, geen eenheidsworst, geen pompwater.
De man stak een huldigingstoespraakje af, een en al gemeenplaaatsen en stoplappen, en hij besloot aldus: 'De directie heeft gemeend haar waardering ook stoffelijk te moeten onderstrepen', waarna hij uit zijn binnenzak een envelop trok, op de tafel vóór de jubilaris vier briefjes van 10 uittelde en er een kwitantie naast deponeerde met de woorden: 'En als u hier even voor ontvangst wilt tekenen.'
In mijn binnenste woedde even de hoop dat meneer Westerhof zou opstaan en de hufter op zijn smoel zou timmeren. Maar de knecht stond op en incasseerde de vier joetjes. En tekende.

'Schreeuw' brengt bijna $ 120 miljoen op

'Sneller, hoger, sterker'

Uit de pers: Bewoners in enkele wijken van Londen hebben van de overheid bericht ontvangen dat tijdens de Olympische Spelen op hun flatgebouw wellicht luchtdoelraketten worden geplaatst om aanvallen van terroristen af te slaan.

Oud? Maar dan ook totaal!

Hij zei wel dat onze eeuw, in zijn jeugd nog de eeuw van het kind, thans de eeuw van de grijsaard was geworden, met al die bejaardenzorg, met gemeenschapstehuizen, tochtjes, bezighouden, zoethouden. Wat drommel, konden die mensen zichzelf niet zoethouden? Moest dat altijd weer worden afgewenteld op de gemeenschap? Was dat nu de welvaartsstaat of de staat van de bejaarde zuigelingen, van de kleuterscholen voor kerels met filozofenbaarden en vrouwen met leeftijdsrimpels en mummelmonden? Wie oud wilde worden moest de ouderdom nemen in zijn totaliteit.

(Ferdinand Bordewijk, 'Tijding van ver'.)

Gelukkig land

Caius Julius Caesar: De teerling is geworpen.
Koning Lodewijk XIV: De Staat -- dat ben ik.
Koningin Elizabeth I: Ik zwijg, ik kijk toe.
Caius Julius Caesar: Ik kwam, ik zag, ik overwon.
Prins Willem-Alexander van Oranje-Nassau: Ik heb verstand van watermanagement en dus ook van wc-potten.