Het verbaast me dat je in literaire rubrieken hoogstzelden de naam van de Engelse schrijfster Ivy Compton-Burnett tegenkomt. De laatste keer gold het, indien ik me goed herinner, een bijdrage van een Brits criticus, enkele jaren geleden, die het een nationaal schandaal noemde dat men haar werken met een lantaarntje moest zoeken. Ik ken ook maar één persoon die met haar oeuvre vertrouwd is.
Zelf heb ik aardig wat romans van Ivy Compton-Burnett (1884-1969) en daarvan trek ik er regelmatig een uit de kast. Tijdens de feestdagen heb ik Brothers and Sisters uit 1929 gelezen en jawel: het is weer Ivy in volle wapenrusting! Met haar scalpel ontleedt zij haar figuren tot op het bot, ja, tot op het merg, middelerwijl hun egoïsme, hun egocentrisme, hun huichelachtigheid, hun voosheid, hun holheid, hun cynisme, hun minachting en haat jegens anderen wegschrapend.
Nu zijn er wel meer schrijfsters en schrijvers die doen denken aan patholoog-anatomen. Doch wat Ivy Compton-Burnett uniek maakt, is dat zij haar beulswerk geheel en al in dialogen voltrekt. Geen vrolijkmakende lectuur. Maar wat een pen!
1 opmerking:
Ik bedoel het niet oneerbiedig, hoor, maar ik blijf naar het kapsel van deze Ivy kijken. Hoe zit dat nou?
Een reactie posten