Er was in die jaren veel te doen over alternatieve leefvormen: communes, Living Apart Together, knipperlichtrelatie, Bewust Ongehuwde Moeder en dergelijke zijstraten. Een aan onze instellling verbonden theoloog had er een studie van gemaakt en er een zogenaamd praatpapier over opgesteld en dat bood hij me aan ter publicatie in ons informatiebulletin, dat dan ten deze moest fungeren als discusssieforum. Nu, daar had ik geen oren naar. Ik zou daarmee mijn opponenten in het bestuur de munitie leveren om ons blad het genadeschot te geven. Je moet, om met Godfried Bomans te spreken, weten hoe ver je te ver kunt gaan.
Onze godgeleerde denker was danig teleurgesteld en zelfs een beetje boos. Ik had met mijn argumentatie sterker gestaan, indien ik had beseft dat zijn werkstuk een opgewarmde prak was, meer precies: als ik toen Violet Hunt had gelezen.
Eerst even het een en ander over deze merkwaardige, ja, boeiende vrouw. Isobel Violet Hunt werd in 1862 in Durham, Engeland, geboren als dochter van een schilder en een schrijfster-vertaalster. Zij was nog piepjong, 16 of 17, toen zij ten huwelijk werd gevraagd door niemand minder dan Oscar Wilde, haar correspondentievriend. Zij is nooit getrouwd. Maar hield er de ene na de andere minnaar op na, liefst oudere mannen en bij voorkeur letterkundige grootheden, onder anderen: Somerset Maugham, H.G. Wells en Ford Madox Ford, met welke laatste zij van 1910 tot 1918 samenwoonde.
Zij was een strijdbare suffragette en feministe en genoot faam als gastvrouw van een literaire salon, waar Ezra Pound, Rebecca West, Joseph Conrad, Henry James, D.H. Lawrence en andere giganten van het geschreven woord tot de stamgasten behoorden. Aanvankelijk wilde zij in de voetstappen van haar vader treden. Zij had echter alras door dat dit niets voor haar was en dat haar talent op het gebied van de schone letteren lag.
De kwaliteit van haar oeuvre is gemengd. Haar biografieën van schilders worden in Engelse naslagwerken omschreven als interessant doch onbetrouwbaar (het schijnt dat zij zich te zeer liet leiden door sym- en antipathieën.) Naar de titels te oordelen zijn diverse romans van haar hand danig didactisch en pamflettistisch. Als haar beste werk geldt 'White Rose of Weary Leaf'. Dat lees ik momenteel, op mijn e-reader, na het in het ePub-formaat te hebben nedergeladen, geheel legaal en gratis, van het internet . Het is inderdaad kostelijke lectuur. Het is een interessant verhaal en Miss Hunt schrijft gewoon donders pakkend: puntig, pittig, prikkelend en prettig provocerend.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten