Oranjes redding: Henk zijn concept

De ware Nederlander wordt  in deze benarde dagen niet gekweld door de vrees dat wij in de afzink van 12 september worden opgescheept met Emile Roemer, deze wolf in schaapskleren, als minister-president, maar door de vraag of wij overmorgen korte metten zullen maken met de Mannschaft. Zo niet, dan kan al die oranje meuk weer voor een tijdje naar vliering of rommelhok.
De hoofdschuldige aan de huidige malaise is trainer Bert van Marwijk. Mister Eigenwijs, als u het mij vraagt. Wanneer gaat hij zijn oren eens laten hangen naar de talrijke verbluffende, voor de tegenstander fatale concepten die hem door miljoenen bank-, divan- en sofazitters geheel gratis worden aangereikt?
Ik ben een van dezen en ik word niet als enige benijd om mijn kijk op het voetbalspel. Wat wij nodig hebben is consequente mandekking. Tevens onverbiddelijke velddekking. En natuurlijk nietsontziende positiedekking. Tussen deze drie vormen dienen onze boys op volstrekt onvoorspelbare wijze te wisselen. En ziet, terwijl Schweinsteiger er vanuit gaat dat hij wordt gedekt door Michael Reiziger, houdt de Kromme de rechtertip van de middellijn in de smiezen. 
En waarom blijft de bondstrainer vasthouden aan een diepe spits? Dat is toch zoiets als de Zwitserse grendel: volkomen verouderd. Wat wij nodig hebben is juist een ondiepe spits. Immers, hoe ondieper, hoe duidelijker hij aan de oppervlakte komt. Een spits in een spelonk kan speleologen te stade komen, bij het voetbal heb je er uiteraard niks an.
Maar onze boys zelf valt ook het nodige aan te wrijven. Hoe is het gesteld met hun gebeds- en sacramenteel leven? Gino Bartali (foto) won de Tour de France in 1938 en 1948 (hij placht ook altijd een stuk of tien etappes op zijn naam te schrijven) en wat ondernam de campionissimo ter voorbereiding op klassiekers? Hij trok zich terug in een abdij. En bepaald niet om daar de gebraden haan uit te hangen. Met de kippen op stok, voor dag en dauw uit de veren, zeven maal daags met de monniken aantreden voor het koorgebed, een harde bol met slappe koffie, een stukje vis ter grootte van een postzegel, eenvoudige doch smakeloze spaghetti en wat sla met azijn.
Rustdagen in Zuid-Frankrijk vulde hij met een pelgrimstocht naar Lourdes, alwaar hij een van zijn gele truien offerde aan de Heilige Maagd.
Onze jongens bivakkeren in Polen. Alwaar het wemelt van de bedevaartsoorden. Maar hebt u hen al gezien bij de Zwarte Madonna van Czestochowa? Ik niet. Toch zouden zij er goed aan doen, willen zij woensdag de Mannschaft in de pan hakken, zich aan de voeten van de Moeder Gods te verootmoedigen in de vorm van een algehele biecht. En dan niet zo flauw zijn om voor  biechtvader op zoek te gaan naar die dove pater capucijn.