Ook Bruintje trekt het niet bij deze warmte

Verkiezingscampagne 2012

Partijleider: Jack, ik heb je laten komen, omdat wij elkaar eens diep in de ogen moeten kijken. De 12e september nadert met rasse schreden.
Jack: Dat hoef je mij niet te vertellen.
Partijleider: Dat moet ik jou juist wel vertellen. Ik ben helemaal niet in mijn sas over onze verkiezingscampagne. Ze wil maar niet op stoom komen. En voor zover ze wat stoom vergaart, verwaait die, zonder dat de goegemeente er iets van in de smiezen heeft. We treffen het natuurlijk niet met onze lijsttrekker. We moesten hem voor ons goed fatsoen wel op plek 1 zetten. Keurige man, betrouwbare huisvader, klinkende verdiensten voor de partij en zo. Maar hij heeft natuurlijk een hoog stofjasgehalte.
Jack: Je komt wel een beetje laat tot dat inzicht, vind je zelf ook niet?
Partijleider: Dit mag absoluut niet verder komen dan dit vertrek, maar ik denk wel eens: hadden we maar iemand als Diederik Samsom.
Jack: Helemal mee eens. Alleen die kale dop al...
Partijleider: Je hebt van die dingen meer verstand dan ik, maar is dat echt zo belangrijk?
Jack: Nou en of! Vooral als je via een lek naar de media het kiezersvee kunt laten geloven dat zo’n kale als compensatie van Moeder Natuur een lijf heeft zo behaard als een handveger van het Blindenwerk. Dat is goed voor minstens één kamerzetel.
Partijleider: Kom zeg, maak dat de kat wijs! Typisch gelul van een spindoctor!
Jack: Het probleem met jou is dat je niet weet hoe het er in het volle leven aan toe gaat. Lees die roman van Maarten ‘t Hart. Die componist vindt het vreselijk dat hij een schedel heeft als een snookerbal, maar zij, een veertien jaar jongere dierenarts, raakt helemaal hitsig van zijn welig wollige bast.
Partijleider: Maar nog afgezien daarvan. Ik ben bang dat de socialisten ons met hun Samsom nog om een andere reden de kaas van het brood gaan bikken. Mijn dochter hoorde laatst bij de Albert Heijn een vrouw zeggen dat zij op 12 september op Samsom gaat stemmen, niet omdat zij iets opheeft met de Partij van de Arbeid of omdat zij Samsom zo bekwaam of zo betrouwbaar vindt, maar omdat hij zo leuk betrokken is op zijn gehandicapt dochtertje. Kun jij op dat gebied ook niet een aas uit je mouw toveren? Het moet uiteraard wel binnen de perken van de ethiek blijven.
Jack: Van ethiek heb ik geen kaas gegeten. Ik heb trouwens schijt aan ethiek Daar moet je maar een gesjeesde jezuïet voor laten komen. Huub Oosterhuis of een dergelijke joker. En voor de rest: ik zal op korte termijn met de fijne kam door de familie en de kennissenkring van onze lijsttrekker gaan. Gegarandeerd dat ik een kindse opoe of een neef met vallende ziekte opduikel. En ik geef je op een briefje dat ik onze man en die anderen zal laten overkomen als hartstikke leuk op elkaar betrokken. Laat dat maar aan mij over. Voor zoiets kun je mij om een boodschap sturen.

'Het is toch niet bewezen!

Vroeger ging ik jaarlijks een maand doorbrengen in een leegstaand huis te Wildon, een plaatsje in Stiermarken. Het behoort toe aan een Oostenrijkse collega, die haar brood verdient in Wenen en wegens enorme drukte zelden kan afzakken naar de provincie. Ik kan er naar haar smaak niet vaak genoeg vertoeven, want zij vindt terecht dat een onbewoond pand achteruit gaat.
Op een plankje boven mijn bed aldaar stonden enkele boeken van en over Samuel Hahnemann (afbeelding; 1765-1843), de grondlegger van de homeopathie. Ik heb ze, leergierig als ik ben, allemaal uitgespeld en ken dus, anders dan de meeste aanhangers van deze geneeswijze, het naadje van de kous.
Nu, ik geloof niet in homeopathie. Ik ben nu eenmaal buitengewoon sceptisch van inborst. Maar ik kan ook geen bijval betuigen aan de allopathische artsen die op de kijkbuis betogen dat homeopathie wetenschappelijk niet bewezen is, dus kwakzalverij is, dus ordinaire oplichting en geldklopperij is. (Geheel buiten de orde: waarom zijn het toch altijd van die verbeten koppen, van die opgewonden standjes of, zoals gisteren, een geheide griezel, die deze verhalen komen afsteken?)
Ik vind dat de discussie gans verkeerd wordt gevoerd. We moeten de zaak bezien vanuit het oogpunt der wetenschapsfilosofie. Dat iets niet is bewezen, wil nog niet zeggen dat het niet waar is. Dat kan men op verschillende gebieden des levens waarnemen. Van tijd tot tijd wordt een moordenaar vrijgesproken, omdat zijn misdaad niet kan worden bewezen; maar hij heeft wel degelijk zijn vrouw gewurgd.
Mijn leeftijd brengt met zich mee dat ik een partijtje geneesmiddelen moet slikken. Allemaal allopathisch spul. Sommige werken goed, sommige te goed, sommige, hoewel peperduur, helemaal niet. En als ik alle bijsluiters zorgvuldig lees, moet ik wel concluderen: ik ben bezig mezelf te vergiftigen.
Ik zou zeggen: laat die gelovigen toch hun astronomische verdunningen van Sint-Janskruid en goudsbloem, van wolfskers en braaknoot slikken. Weggegooid geld? Nog altijd beter hieraan besteed dan aan cocaïne of jonge klare. En het is nog altijd zo: die piskijker heeft gelijk die de mensen beter maakt.

Een paar geselecteerde zinnen van B.S. Johnson

De Engelse schrijver Brian Stanley Johnson was een rare snoeshaan. Dat hij het proza wilde hervormen, was in beginsel toe te juichen, maar hij pakte het wel erg experimenteel aan. 

In zijn roman Albert Angelo uit 1964 liet hij op bladzijde 149 een gat snijden; dit stond voor de messteek waarmee een personage om het leven was gebracht. Zijn roman The Unfortunates van vijf jaar later liet hij uitgeven als een doos met vierentwintig losbladige katerntjes, waarvan het de bedoeling was dat de lezer ze in willekeurige volgorde zou lezen (slechts het eerste en laatste hoofdstuk lagen vast.)

Ik vond een kort verhaal van Johnson in de Penguin-bundel Modern British Short Stories. De titel, A Few Selected Sentences, dekt de inhoud precies, want in plaats van een echt kort verhaal hebben we te maken met een stel losse zinnen en korte boutades.

Een voorbeeld: Le Soixante-neuf est Interdit dans les Couloirs. 


En dan is er het schetsje over een bruiloft waar alle gasten dronken werden. De kinderen ook en één van dezen was er zo slecht aan toe dat het naar een ziekenhuis moest worden getransporteerd. Onderweg werd de automobilist aangehouden door een politie-agent te paard en moest in het pijpje blazen. De kristallen verrieden dat de chauffeur een glas te veel achter zijn stropdas had. Maar hij beweerde dat dit onmogelijk was en dat de agent met een voorraad defecte pijpjes wat uitgerust. ‘Weet u wat,’zei hij, ‘probeer er maar eens een op deze onschuldige blaag hier.’

Johnson was pas 40, toen hij zelfmoord pleegde, naar het schijnt wegens gebrek aan erkenning en moeilijkheden thuis.

Jack flikt het 'm weer!

Een paar maanden geleden voorspelde ik op deze plek hoe de Partij van de Arbeid Job Cohen ten val zou brengen. Thans herinnert menigeen zich dat ik tot in de kleinste bijzonderheden gelijk heb gekregen.


Geen wonder dat ik momenteel word overstelpt met e-mails van medeburgers die zijn losgeslagen van hun anker door de dolkstoot, de PVV-dwingeland Geert Wilders toegebracht door zijn kamerleden Hernandez en Kortenoeven. Mijn correspondenten klagen niet alleen over het feit dat zij aan het politieke bedrijf geen touw meer kunnen vastknopen, zij gaan ook gebukt door de smartelijke tweedracht die de duiding van de PVV-affaire in hun gezin teweeg brengt. Het volgende e-mailtje is wellicht exemplarisch.


Duiderd,


Fundamentele meningsverschillen over het optreden van de twee PVV’ers verscheurt ons gezin ten diepste. Ik heb geen leven meer. Onze kinderen verketteren hun ouders. Mijn schoondochter, een Duitse, maakt mijn zoon in het volle honderd uit voor Schlappschwanz. Opoe heeft een glas dure wijn (ik heb er er bij de Albert Heijn € 5,99 voor neergeteld) in de pot met de clivia geledigd. En zo gaat dat maar door, nu al twee dagen, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Maar dat kan toch zo niet doorgaan. Kunt u de vrede en de harmonie onder ons dak niet herstellen, door de gewraakte politieke gebeurtenissen voor ons te duiden? Ik smeek u: laat ons niet in de steek!


Natuurlijk ken ik mijn zedelijke verantwoordelijkheid en trek ik mij de hartenkreet van X. (het betreft een mevrouw Boukje, meer onthul ik niet) aan.


Kijk, dierbare Boukje, de zaak zit zo. In de Nederlandse politiek steken met de regelmaat van de klok splinterpartijen, categoriale partijen en eenpuntspartijen de kop op. Hun is nooit een lang leven beschoren: hun leider wordt geveld door een kogel van links, hun voorlieden vallen met hun televisiepraatjes als warhoofden door de mand, hun kamerleden vechten elkaar het kot uit. Maar in de paar jaar dat zij het uitzingen kunnen zij het de gevestigde partijen knap lastig maken. Daarom verzocht in 2006, toen de PVV ten doop werd gehouden, CDA-voorzitter Ruth Peetoom haar spindoctor Jack de Vries: ‘Jack, verzin een lek.’


 Nu doet deze Jack gemeenlijk niets anders (reden waarom de parlementaire journalisten hem ‘Jack het Lek’ noemen.) Maar ditmaal verzon hij een andere list. Hij charterde twee kleurloze figuren, ene Wim Kortenoeven en ene Marcial Manrique Hernandez, droeg hen op te infiltreren in de PVV en door frenetiek te bruinwerken, te likken naar boven en te trappen naar beneden een plaats in de Tweede Kamer te verwerven. (Deze tactiek wordt toegepast door alle geheime diensten, de personen in kwestie heten in het jargon ‘slapers’.)


Uiteraard moest de loyaliteit van de twee ‘slapers’ als crypto-christendemocraten worden gewaarborgd door periodieke douceurtjes. Daar overmaking per giro veel te link was, zette Jack zijn minnares Melissa Goede in. Zij verwisselde op de maandelijkse betaalavond haar uniform met distinctieven van luitenant-kolonel bij de Koninklijke Luchtmacht voor dijlaarzen, een superminirokje en een topje dat haar snoepwinkel voor 90 procent vrijliet, ging struinen in een mondeling afgesproken stadpark en stopte beide heren, die door eventuele voorbijgangers slechts voor prostituanten werden gehouden, een dikke tiet met geld toe.


Aan Jack te bepalen wanneer de ‘slapers’ door het afrukken van het verradersmasker de PVV maximale schade konden berokkenen. Apropos: hiertoe worden schijbaar onschuldige kleine annonces in een landelijk dagblad benut. Bijvoorbeeld: ‘Ome Janus is gevallen…’ Wil zeggen: weest staande bij; actie binnen 24 uur. De volgende dag: ‘… van de vliering op zijn ballen.’ Wil zeggen: thans het CDA-staal in de rug van Wilders geplant.


Ik twijfel er niet aan, dierbare Boukje, of deze uiteenzetting zal voor uw huisgenoten en verdere familie aanleiding vormen de strijdbijl te begraven. Komaan, het is allemaal een truc uit de doos van Jack (hier op de foto met Melissa.)