Een paar maanden geleden voorspelde ik op deze plek hoe de Partij van de Arbeid
Job Cohen ten val zou brengen. Thans herinnert menigeen zich dat ik tot in de
kleinste bijzonderheden gelijk heb gekregen.
Geen wonder dat ik momenteel word overstelpt met e-mails van medeburgers die zijn losgeslagen van hun anker door de dolkstoot, de PVV-dwingeland Geert Wilders toegebracht door zijn kamerleden Hernandez en Kortenoeven. Mijn correspondenten klagen niet alleen over het feit dat zij aan het politieke bedrijf geen touw meer kunnen vastknopen, zij gaan ook gebukt door de smartelijke tweedracht die de duiding van de PVV-affaire in hun gezin teweeg brengt. Het volgende e-mailtje is wellicht exemplarisch.
Duiderd,
Fundamentele meningsverschillen over het optreden van de twee PVV’ers verscheurt ons gezin ten diepste. Ik heb geen leven meer. Onze kinderen verketteren hun ouders. Mijn schoondochter, een Duitse, maakt mijn zoon in het volle honderd uit voor Schlappschwanz. Opoe heeft een glas dure wijn (ik heb er er bij de Albert Heijn € 5,99 voor neergeteld) in de pot met de clivia geledigd. En zo gaat dat maar door, nu al twee dagen, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Maar dat kan toch zo niet doorgaan. Kunt u de vrede en de harmonie onder ons dak niet herstellen, door de gewraakte politieke gebeurtenissen voor ons te duiden? Ik smeek u: laat ons niet in de steek!
Natuurlijk ken ik mijn zedelijke verantwoordelijkheid en trek ik mij de hartenkreet van X. (het betreft een mevrouw Boukje, meer onthul ik niet) aan.
Kijk, dierbare Boukje, de zaak zit zo. In de Nederlandse politiek steken met de regelmaat van de klok splinterpartijen, categoriale partijen en eenpuntspartijen de kop op. Hun is nooit een lang leven beschoren: hun leider wordt geveld door een kogel van links, hun voorlieden vallen met hun televisiepraatjes als warhoofden door de mand, hun kamerleden vechten elkaar het kot uit. Maar in de paar jaar dat zij het uitzingen kunnen zij het de gevestigde partijen knap lastig maken. Daarom verzocht in 2006, toen de PVV ten doop werd gehouden, CDA-voorzitter Ruth Peetoom haar spindoctor Jack de Vries: ‘Jack, verzin een lek.’
Nu doet deze Jack gemeenlijk niets anders (reden waarom de parlementaire journalisten hem ‘Jack het Lek’ noemen.) Maar ditmaal verzon hij een andere list. Hij charterde twee kleurloze figuren, ene Wim Kortenoeven en ene Marcial Manrique Hernandez, droeg hen op te infiltreren in de PVV en door frenetiek te bruinwerken, te likken naar boven en te trappen naar beneden een plaats in de Tweede Kamer te verwerven. (Deze tactiek wordt toegepast door alle geheime diensten, de personen in kwestie heten in het jargon ‘slapers’.)
Uiteraard moest de loyaliteit van de twee ‘slapers’ als crypto-christendemocraten worden gewaarborgd door periodieke douceurtjes. Daar overmaking per giro veel te link was, zette Jack zijn minnares Melissa Goede in. Zij verwisselde op de maandelijkse betaalavond haar uniform met distinctieven van luitenant-kolonel bij de Koninklijke Luchtmacht voor dijlaarzen, een superminirokje en een topje dat haar snoepwinkel voor 90 procent vrijliet, ging struinen in een mondeling afgesproken stadpark en stopte beide heren, die door eventuele voorbijgangers slechts voor prostituanten werden gehouden, een dikke tiet met geld toe.
Aan Jack te bepalen wanneer de ‘slapers’ door het afrukken van het verradersmasker de PVV maximale schade konden berokkenen. Apropos: hiertoe worden schijbaar onschuldige kleine annonces in een landelijk dagblad benut. Bijvoorbeeld: ‘Ome Janus is gevallen…’ Wil zeggen: weest staande bij; actie binnen 24 uur. De volgende dag: ‘… van de vliering op zijn ballen.’ Wil zeggen: thans het CDA-staal in de rug van Wilders geplant.
Ik twijfel er niet aan, dierbare Boukje, of deze uiteenzetting zal voor uw huisgenoten en verdere familie aanleiding vormen de strijdbijl te begraven. Komaan, het is allemaal een truc uit de doos van Jack (hier op de foto met Melissa.)
Geen wonder dat ik momenteel word overstelpt met e-mails van medeburgers die zijn losgeslagen van hun anker door de dolkstoot, de PVV-dwingeland Geert Wilders toegebracht door zijn kamerleden Hernandez en Kortenoeven. Mijn correspondenten klagen niet alleen over het feit dat zij aan het politieke bedrijf geen touw meer kunnen vastknopen, zij gaan ook gebukt door de smartelijke tweedracht die de duiding van de PVV-affaire in hun gezin teweeg brengt. Het volgende e-mailtje is wellicht exemplarisch.
Duiderd,
Fundamentele meningsverschillen over het optreden van de twee PVV’ers verscheurt ons gezin ten diepste. Ik heb geen leven meer. Onze kinderen verketteren hun ouders. Mijn schoondochter, een Duitse, maakt mijn zoon in het volle honderd uit voor Schlappschwanz. Opoe heeft een glas dure wijn (ik heb er er bij de Albert Heijn € 5,99 voor neergeteld) in de pot met de clivia geledigd. En zo gaat dat maar door, nu al twee dagen, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Maar dat kan toch zo niet doorgaan. Kunt u de vrede en de harmonie onder ons dak niet herstellen, door de gewraakte politieke gebeurtenissen voor ons te duiden? Ik smeek u: laat ons niet in de steek!
Natuurlijk ken ik mijn zedelijke verantwoordelijkheid en trek ik mij de hartenkreet van X. (het betreft een mevrouw Boukje, meer onthul ik niet) aan.
Kijk, dierbare Boukje, de zaak zit zo. In de Nederlandse politiek steken met de regelmaat van de klok splinterpartijen, categoriale partijen en eenpuntspartijen de kop op. Hun is nooit een lang leven beschoren: hun leider wordt geveld door een kogel van links, hun voorlieden vallen met hun televisiepraatjes als warhoofden door de mand, hun kamerleden vechten elkaar het kot uit. Maar in de paar jaar dat zij het uitzingen kunnen zij het de gevestigde partijen knap lastig maken. Daarom verzocht in 2006, toen de PVV ten doop werd gehouden, CDA-voorzitter Ruth Peetoom haar spindoctor Jack de Vries: ‘Jack, verzin een lek.’
Nu doet deze Jack gemeenlijk niets anders (reden waarom de parlementaire journalisten hem ‘Jack het Lek’ noemen.) Maar ditmaal verzon hij een andere list. Hij charterde twee kleurloze figuren, ene Wim Kortenoeven en ene Marcial Manrique Hernandez, droeg hen op te infiltreren in de PVV en door frenetiek te bruinwerken, te likken naar boven en te trappen naar beneden een plaats in de Tweede Kamer te verwerven. (Deze tactiek wordt toegepast door alle geheime diensten, de personen in kwestie heten in het jargon ‘slapers’.)
Uiteraard moest de loyaliteit van de twee ‘slapers’ als crypto-christendemocraten worden gewaarborgd door periodieke douceurtjes. Daar overmaking per giro veel te link was, zette Jack zijn minnares Melissa Goede in. Zij verwisselde op de maandelijkse betaalavond haar uniform met distinctieven van luitenant-kolonel bij de Koninklijke Luchtmacht voor dijlaarzen, een superminirokje en een topje dat haar snoepwinkel voor 90 procent vrijliet, ging struinen in een mondeling afgesproken stadpark en stopte beide heren, die door eventuele voorbijgangers slechts voor prostituanten werden gehouden, een dikke tiet met geld toe.
Aan Jack te bepalen wanneer de ‘slapers’ door het afrukken van het verradersmasker de PVV maximale schade konden berokkenen. Apropos: hiertoe worden schijbaar onschuldige kleine annonces in een landelijk dagblad benut. Bijvoorbeeld: ‘Ome Janus is gevallen…’ Wil zeggen: weest staande bij; actie binnen 24 uur. De volgende dag: ‘… van de vliering op zijn ballen.’ Wil zeggen: thans het CDA-staal in de rug van Wilders geplant.
Ik twijfel er niet aan, dierbare Boukje, of deze uiteenzetting zal voor uw huisgenoten en verdere familie aanleiding vormen de strijdbijl te begraven. Komaan, het is allemaal een truc uit de doos van Jack (hier op de foto met Melissa.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten