Uit die step-ins en borstrokken!

Het ligt voor de hand dat menige schone tijdens deze tropendagen zich luchtig tot zeer luchtig onder het voetvolk wil mengen. Maar het nare stemmetje laat zich niet smoren: kan ik het me wel permitteren? Er wordt dus gemeten en de gulden standaard geraadpleegd: het been, van lies tot voet, dient vier maal de grootte van het hoofd, van kruin tot en met kin, te tellen; de omtrek van de dij, vanaf de aanzet, iets meer dan 2/3 van de taille; de kuit gelijk aan de hals; de omtrek van de enkel lichtelijk meer dan de helft van de hals of een tikkeltje minder dan de lengte van de vuist.

Maar wat, indien de dij nogal mollig blijkt en de kuit gespierd? Dan richt u zich natuurlijk tot mij met de volgende vraag: 'Heer Henk, gij die zo lange tijd op de harde weg waart, gij die internationale faam als kenner van de vrouwelijke anatomie genietet, gij die zo menig flink in het vlees zittende Eva verkwiktet, wat raadt gij mij aan?'

En dan luidt mijn antwoord als volgt: 'Gaat na of uw centimeter het loodje van het ijkwezen draagt. 100 tegen 1 is dat niet het geval. Het is dus een instrument van lik mijn vestje en de meting is derhalve onbetrouwbaar. Ergo: gij moogt er wezen. Uit dus die handel, uit dat korset, uit dat kamizool, de paden op, de lanen in!

The cat sat on the mat

Er gaat geen dag voorbij of het Engels wint terrein op het Nederlands. Maar als ik de kranten mag geloven, is het met onze kennis van de Engelse taal matig gesteld. Laatst hoorde ik een dj aan een muzikant vragen: 'Who learned you to play the trumpet?... Oh nee, sorry, moet natuurlijk zijn: who teached you?'

Het wordt uiteraard moeilijk, als je de taal nooit geleerd hebt. Zoals de Helmondse schone, die tijdens de winter 1944-'45 verliefd was geworden op een Britse militair; de Tommy was na de hervatting van het offensief naar het front in Duitsland gestuurd en het meisje schreef hem de volgende brief (door iemand eind juli in handen van een plaatselijk journalist gespeeld).

Hawaai you, mebie goed. Aim denk so Aai you hef drie letter geraaid, you no raait Wot you forgeth Wan kom you bek. Efridee automobiel langs streeft me denk Bill. Wo niks neffer. You verre goed. Un little sjik sjik. Aai no onder soolje. Aai no leikt dat, you is the loofiest Boi in woreld. Aai loof you. Plies go Toe de shoep voor fotograaf. Kom kwik bek uit schuime (Germany - hk). Schuimen no koet Kurrels no koet allen slets. Dit peper koet voorraait anders thank Aai lykt to merrie you soen. Wen aai denk an you aai plandi kraayen moeten. Aai stik soms vrom kraaien. Wo koet. Aai kan wraait Engsly wel. Aai thenk aai go finnis met wryd raaiten. Aai em hepie woor is finnish. Wy vlymboomen no. Bo piepel ded mor. Mach kessen goed lak in Schuimen. Remember an de fotograaf.

You kurrel

Noot: 'Vlymboomen' heeft me hoofdbrekens bezorgd. Plotseling is het me gaan dagen: bedoeld moet 'flying bomb' zijn, het Engelse woord voor V1.

Proust -- op mijn oude dag (11)

Swann en zijn maîtresse Odette de Crécy zijn getrouwd. Menigeen, onder wie markies De Norpois, voorspelde dat dit nooit goed kon gaan; dat zij zich als een helleveeg zou ontpoppen. Maar het tegendeel is waar: Odette blijkt voor haar man 'zo lief als een engeltje'.

Deze verandering was wellicht niet zo buitengewoon als de heer De Norpois meende. Odette had niet gedacht dat Swann haar uiteindelijk ten huwelijk zou vragen; telkens wanneer zij hem veelbetekenend meldde dat een keurige man met zijn maîtresse was getrouwd, had zij gemerkt dat hij zich in een ijskoud stilzwijgen hulde en dat hij, als zij hem op de man af vroeg: 'Zeg, vind je dat niet heel juist, heel mooi dat hij dat heeft gedaan voor een vrouw die hem haar jonge jaren heeft geofferd?,' hoogstens op norse toon antwoordde: 'Maar ik zeg je toch niet dat het verkeerd is! Iedereen handelt zoals het hem uitkomt.' Zij achtte het zelfs niet verre van uitgesloten dat hij haar, zoals hij in boze buien aankondigde, geheel en al in de steek zou laten, want zij had kort geleden een beeldhouwster horen zeggen: 'Van de kant van mannen kun je alles verwachten, het zijn zulke ploerten', en, getroffen door de diepzinnigheid van deze pessimistische vuistregel, had zij zich deze eigen gemaakt en herhaalde zij bij elke gelegenheid: 'Per slot van zake kan er van alles en nog wat gebeuren, ik zal wel bij de pechvogels zijn.' En vervolgens was geheel en al de bodem gevallen uit de optimistische stelregel die tot dan toe het leven van Odette had geleid: 'Je kunt je jegens de mannen die van je houden, alles veroorloven, het zijn zulke idioten', hetgeen men aan haar gezicht kon aflezen uit dezelfde knipoog als waarmee zij zou hebben gezegd: 'Maak je niet ongerust, hij blaft wel, maar bijt niet.'

Oorlogje in Wenen

Nu mijn bureau zowel overzichtelijk als gezellig is ingericht en onze als rommelzolder dienst doende garage is opgeruimd, ben ik begonnen aan het schiften van een demoraliserende stapel mappen met oude correspondentie. Ik vond zowaar een kwitantie van het Lycée français in Wenen, waar zoon Charles ooit school ging.

Een paar dagen na het begin van het schooljaar vroeg ik hoe het lycée hem beviel.

- Nou, wel goed hoor, pa, loog hij.

- En wat doen jullie zoals tijdens het speelkwartier, tijdens wat jullie natuurlijk 'la récréation' noemen? Voetballen? Handballen? Volleyballen?

- Nee, dan spelen we oorlogje.

- Oorlogje? Waar is dat goed voor? En wie tegen wie dan?

- De Duitsers tegen alle andere jongens.

Foto: Wenen, het Frans lyceum

Proust -- op mijn oude dag (10)

Marcel Proust was niet alleen een vlees geworden ontleedmes, wanneer het ging over het analyseren van zielkundige toestanden en processen, hij kon ook bijzonder knap karakteriseren. In boek 2, A l'ombre des jeunes filles en fleur, deel I, Autour de Mme Swann, verschijnt voor het eerst de Franse diplomaat markies De Norpois ten tonele. De auteur schetst deze typisch Franse aristocraat en gentilhomme zo doeltreffend dat men hem als het ware in levenden lijve voor zich ziet.

Wat mijn moeder betreft, beschikte de ambassadeur misschien niet over het soort intelligentie waartoe zij zich het sterkst aangetrokken voelde. En ik moet zeggen dat de conversatie van mijnheer De Norpois een zo volledig repertoire was van verouderd taalgebruik, dat stond voor een bepaalde loopbaan, een klasse en een tijd -- een tijd die voor die carrière en die klasse zeer goed als nimmer afgeschaft kon gelden -- dat ik soms betreur niet domweg de woorden te hebben vastgelegd die ik hem heb horen uiten...

Kortom, ik geloof dat mijn moeder mijnheer De Norpois lichtelijk 'vieux jeu' vond, hetgeen haar verre van onplezierig voorkwam op het gebied van goede manieren, maar haar minder charmeerde op het stuk van, zij het niet dat van de ideeën -- want die van mijnheer De Norpois waren zeer modern --, dan toch dat van de uitdrukkingen...

Overigens vond zij natuurlijk behagen in de goedheid die hij uitstraalde, in zijn wellevendheid, die lichtelijk uit de tijd was (en zo plechtig dat hij, wanneer hij, kaarsrecht lopend met zijn lange lichaam, mijn moeder in een koets voorbij zag rijden, alvorens zijn hoed te lichten, een zojuist aangestoken sigaar wegwierp), in zijn zo beheerste conversatie, waarin hij zo weinig mogelijk over zichzelf sprak en steeds rekening hield met wat zijn gesprekspartner aangenaam kon vinden, in zijn zo verbazingwekkende nauwkeurigheid in het beantwoorden van brieven dat, wanneer mijn vader, die hem er zojuist een gestuurd had, op een envelop het handschrift van mijnheer De Norpois herkende, als eerste opwelling aannam dat hun correspondentie zich ongelukkigerwijze gekruist had; het leek wel alsof de posterijen voor hem aanvullende, bijzondere lichtingen verrichtten.

Noot: Zie voor de eerste 9 afleveringen in deze reeks mijn oude website www.henkgrasduint.web-log.nl (eenvoudig aan te boren via de link 'Henk op z'n Nederlands' hiernaast.

In Wieneke haar voetstappen treden?

Ons aller Wieneke, multitalent (kynologe, pilates-kampioene, computerinstructrice voor ouwetjes, blogkunstenaresse, glazenierster, om voor de vuist weg uit een schatkamer te putten), heeft het, naar zij kortelings heeft geschreven, wegens geklooi helemaal gehad met web-log.nl en is geëmigreerd naar blogspot.com.

Ik denk er hard over in haar voetstapjes (foto) te treden.

Al enkele maanden lukt het me niet meer onder Google Chrome verder te komen dan de hoofdpagina van mijn blog; wil ik een nieuw meesterwerkje afscheiden, mij weer eens vergapen aan een vorig dito, bij 'Reacties' nagaan of een of andere badmuts mij de pis probeert lauw te maken, dan begint linksboven het tekstje 'Hier klikken' frenetiek te flikkeren, zonder dat het geflikker ergens toe leidt, en daar helpt geen moedertje lief aan. Ik moest dus een korte omweg maken via Mozilla Firefox of een lange via het zogeheten 'incognitovenster' van Chrome, een verbindingsweg waarvan zelfs de begaafde Wieneke nog nooit had gehoord.

Mozilla Firefox dus. Maar afgelopen weekeinde heeft de grote kladderadatsch furieus toegeslagen. Mijn fraaie lay-out, ooit door een bewonderaarster (die anoniem wenst te blijven) met sublieme kunstzin ontworpen en aangebracht, bleek met de muziek mee en mij werd, zonder dat mij de mogelijkheid werd geboden in te spreken (en we leven wel in het jaar des Heren 2010, ja?), iets nieuws opgedrongen. Ook mijn zo zorgvuldig uitgevijlde categorieën bleken foetsie. Het zelfde lot bleek toebedeeld aan mijn oude logjes (door verschillende kenners van beiderlei kunne bestempeld als 'pareltjes der Nederlandse prozakunst'; overdreven natuurlijk, nu ja, laat ik zeggen: lichtelijk overdreven).

Ik ben over de nieuwe handel van web-log beslist niet te spreken. Alleen al die gekortwiekte linkerkolom! Ik weet ook niet hoe ik dat recht kan zetten. Ik zal het nog even aanzien, maar, zoals gezegd, blogspot.com lokt verleidelijk. Het mooie is dat ik daar al sedert een jaar of twee, drie een niche heb (ontworpen en uitgevoerd door weer een andere bewonderaarster; ook zij stelt prijs op anonimiteit). Ik heb met dit product tot nu toe niet te koop gelopen, want het is niet geschikt voor jeugdige kijkers en kuise zieltjes, nademaal het behoorlijk wuft is (hetgeen in dit geval -- wonder der Nederlandse taal -- hetzelfde is als onbehoorlijk wuft). Wie meent sterk genoeg in zijn schoenen te staan om aldaar alvast een bezoekje af te leggen, klikke: http://wwwhoratius.blogspot.com/

Opgepast: geen punt na www! Zoals een reclameleuze van vroeger stelde: 'Vraag niet hoe het kan, het is zo.'

PS: Mijn kop loopt nu al om, zou Bomans zeggen, dus ik kan even niet nagaan of ons aller Bertie onlangs niet uit onvrede met web-log.nl haar toko radicaal heeft omgegooid. En ik meen begrepen te hebben dat ook ons aller Fialas door dezelfde club onheus wordt bejegend. De jonge honden van web-log.nl bewijzen weer eens de waarheid van het oude Franse gezegde: Le mieux est l'ennemi du bien, vrij vertaald: als iets goed werkt, moet je er met je tengels van afblijven, anders wordt het een klerebende.

Wie is een man?

For who can say he is not a fool before he has been tried by a woman!

De Engelse romanschrijver Georges Meredith, die leefde van 1828 tot 1909, in zijn boek 'Diana of the Crossways'.

Meredith was aanvankelijk werkzaam als procureur, vervolgens als journalist en later als lector bij de uitgeverij Chapman and Hall. In deze hoedanigheid hielp hij collega's als Dante Gabriel Rossetti, Algernon Charles Swinburne, George Gissing en Robert Louis Stevenson.

Waarnemer: 'Verkiezingen verlopen oneerlijk.'

Verslaggever: Ik ben hier in stemlokaal 12, dat gevestigd is in de repetitieruimte van de oratoriumvereniging 'Het schorre keeltje', en spreek met de socioloog dr Mamadou Diouf uit Ivoorkust, één van de 1.750 internationale waarnemers die er namens de Verenigde Naties op toezien dat onze kamerverkiezingen correct verlopen. 'En, professor, wat zijn uw eerste indrukken?'

Diouf: 'Er deugt hier geen flikker van. En dat zal ik de heer Ba Ki-moon ook rapporteren.'

Verslaggever: 'Meent u dat nu? Nederland is toch zo ongeveer de wieg van de democratie en wij gaan door voor een eerlijk volkje.'

Diouf: 'Ja, dat meen ik wel degelijk. Ik heb al een stuk of tien stembureaus bezocht en het is overal hetzelfde liedje: dames en heren die koffie zitten te slurpen. Terwijl toch de heer Cohen, deze dorstige zoon van het zwarte volk, wereldwijd bekend staat als onverzadigbaar theedrinker, multicultureel nog wel. Duidelijk een poging om de kiezer van de PvdA weg te houden. Bovendien is die koffie niet te zuipen. Roodmerk. Dat dronken bij ons vroeger alleen de heel arme mensen. Vroeger, dat wil zeggen: voordat de ontwikkelingsgelden van de heer Maxima Verhagen, deze gulle zoon van het zwarte volk, onze vrouwen ontsloegen van de plicht hun eigen hot pants op te houden.'

Verslaggever: 'Ik vind dit eerlijk gezegd een nogal gammele basis voor een negatief oordeel.'

Diouf: 'Ik was ook nog niet uitgepraat. Er is meer. In geen enkel stamlokaal zag ik de jeneverfles op tafel staan. Maar Abraham Kuyper, deze geweldige zoon van het zwarte volk, placht te zeggen dat de ware calvinist niet aan de warme-chocoladeketel wordt geboren. Als je een voorbeeld wilt hebben van een poging de reformatorische partijen te verneuken, dan heb je er hier een.'

Verslaggever: Heeft u misschien ondanks alles ook iets positiefs over ons te melden?'

Diouf: 'Zeer zeker. Ik ben een fanatiek voetballiefhebber en kijk uit naar de schitterende wedstrijden waarop Oranje ons zal trakteren. Onze leuze zij en blijve: "hi, ha, hondenlul".'