Ik vond de titel Ships that Pass in the Night zo lekker 'bekken' (term uit de toneelwereld) dat het vervolg van de versregel me altijd is bijgebleven: ... and speak each other in passing. Als bibliothecaris heb ook ik, evenals mijn klanten, de roman niet gelezen. Wel een paar keer doorgebladerd, waarbij me de bijnaam The Disagreeable Man van een der hoofdfiguren intrigeerde.
Laat me nu twee maanden geleden in onze kringloopwinkel --ja, dames, grinnikt u maar! -- het boek te koop vinden, een in linnen gebonden, overigens goedkope editie, in 1921 uitgegeven door William Blackwood and Sons, Edinburgh-Londen (de roman zag het licht in 1893). En jawel, de eerste die ik tegenkwam, was The Disagreeable Man. Ik ben eergisteren met lezen begonnen en heb het al bijna uit, zo heeft het me geboeid. Binnenkort zal ik er D.V. een logboekje aan wijden.
Eerst even iets over de titel. Beatrice Harraden heeft haar roman als motto een heel kwatrijn meegegeven. Hier is het:
Ships that pass in the night, and speak each other in passing,
Only a signal shown, and a distant voice in the darkness;
So, on the ocean of life we pass and speak one another,
Only a look and a voice , then darkness again and a silence.
De schrijfster heeft nagelaten de bron te vermelden. Gelukkig bood het internet heul. De verzen zijn van de grote Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882) en wel uit zijn in 1863 verschenen bundel Tales of a Wayside Inn, Part III, The Theologian's Tale.
Foto: Beatrice Harraden.
Noot: 'Bekt' een tekst? Daarvoor moet je een oor hebben. Iemand die dat had, was Karel van het Reve. Met hem ben ik een jaar in Moskou opgetrokken. Karel hield van muziek, maar wist er niet veel van. Toen ik hem eens vertelde dat een aria uit Rigolett0 bekend stond als 'de coupletten van de lichtzinnige hertog van Mantua', liet hij genietend de woorden als een topwijn over zijn tong rollen. Hij heeft ze ook ooit in een artikel gebruikt.
(wordt vervolgd)
zaterdag 31 juli 2010
Beatrice haar schepen en de klojo Bellarminus (2)
Geplaatst door: Et in Arcadia ego * tijd: 06:29:00
Labels: bellettrie, Harraden, Longfellow, Van het Reve
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Karel was vast leuker dan zijn ietwat griezelige broer? En wat een ontzettend aardig lorgnet heeft Bea hier aan. Maakt stukken jonger, hoor.
@Wieneke. O ja, stukken leuker. We hebben samen zeer veel pret gehad. En menige stevige discussie gevoerd.
Het schijnt dat hij met zijn broer bonje had. Tegenover mij heeft hij hem in een jaar tijd niet één maal genoemd; ik ben er slechts een keer getuige van geweest dat hij tegen zijn vrouw Jozien zei: 'Heb je gelezen dat Gerardje met iemand op de vuist is gegaan?'
Ik betreur het dat vrouwen geen lorgnet meer dragen. Het maakt hen zo verheven, zo mysterieus...
Misschien een gat in de markt: die lorgnetten (als leesbrilletje)? Alles in de mode komt een keer terug.
Het lorgnet geeft stijl.Ik zag laatst bij amateur toneel het lorgnet als attribuut van een adelijke dame. Afgekeken van de markies de Cantecleer, zeiden ze.
Een reactie posten