En Wim is bedankt

Mijn buurman Wim was een maand jonger dan ik. Hij leed aan hetzelfde euvel, een versleten SI-gewricht, met de daarbij behorende martelende pijnen. Ik heb mijn lijfarts zo gek gekregen dat zij mij pijnstillers van het zwaarste kaliber, zij het in een zeer lage dosering, voorschrijft. Ik ben pijnvrij en bijwerkingen, zelfs de klassieke als constipatie en gewenning, blijven uit.

Wim heeft zich door de specialist laten bepraten en zich laten opereren. Resultaat: onbevredigend. Wim heeft zich opnieuw laten bepraten en is voor de tweede keer onder het mes gegaan. Resultaat: een tijdje leek hij opgeknapt, maar na verloop van tijd begon de andere kant van zijn chassis hem te kwellen. Wim liet zich opnieuw bepraten en de chirurg ging ten derde male met zijn gereedschap op hem los. Hij, Wim, staat nu bij echtgenote Ger op het buffet. In een urn. Tijdens de laatste ingreep is er 'iets' mis gegaan, Wim heeft nog twee weken geleefd als een plant en toen ging de stekker eruit. Wim heeft, via zijn verzekering, alle vette rekeningen, van specialisten, ziekenhuis e tutti quanti, keurig betaald. Kerel, dat je bedankt bent weet je!

Ik blijf buiten de lopende discussie over het voorstel van het Centraal Planbureau het basispakket van de ziektekostenverzekering aan te passen. Ik houd alleen vast dat de desastreuze stijging van de ziektekosten dient te worden afgeremd. Hiervoor heb ik een plan dat even geniaal als eenvoudig is.

De fietsenmaker die de remmen van mijn zwijntje niet deugdelijk afstelt, hoef ik niet te betalen. De man heeft namelijk een zogenaamde zorgverplichting. De dokter hoeft mij niet beter te maken om voor honorarium in aanmerking te komen, want hij heeft een zogenaamde inspanningsverplichting, wat -- kort door de bocht -- wil zeggen dat hij zijn best moet doen. Mijn idee is nu dat de arts een zorgverplichting krijgt opgelegd.

Ook in de medische wereld wordt tegenwoordig toegegeven dat er te veel ingrepen worden verricht, in die zin dat ze nergens toe dienen (anders dan voor de bankrekening van de arts) of dat ze het karakter van een gok hebben. Ik denk dat menig medicus voor een behandeling zal terugschrikken, als zij weten dat zij er waarschijnlijk geen spie voor zullen beuren.

Ik besef heel wel dat dit idee een veel te grove zeef is, die niet altijd en overal (terminale patiënten, palliatieve zorg) gehanteerd kan worden. Aan deskundigen de taak de nodige verfijningen aan te brengen. Het beginsel echter zal ik blijven propageren.