De immer lezenswaardige Wieneke blogde eergisteren over een 5 MB-computer anno 1956 met de omvang van een bunker en haar 8 GB-USB'tje ter grootte van een half lucifersdoosje.
Met lengte heb je ook zoiets. Thomas Hardy schreef in zijn uit 1881 daterende roman A Laodicean: Her dress... was short, allowing her feet to appear.
Begin vorige eeuw werden de terrasjes op de Piazza del Popolo in Rome bevolkt door belegen mannen van de wereld. Op dit plein stonden namelijk huurkoetsjes en wanneer een vrouw zo'n voertuig besteeg, veerden de Lebemänner fluks op, omdat dan een voetje en, met een dosis geluk, zelfs een enkel te bewonderen viel.
Tegenwoordig hebben we de reetveter.
5 opmerkingen:
Brrr.... en dat met die kou. :-)
Een pakje kan schitterend ingepakt zijn, met strikken, linten, fraai papier en een kaartje met lieve wensen erop. Wat er in zit , weet je nog niet.... De spanning van wat... zou... het... nu... toch... kunnen... zijn...
Soms is de ontluistering na het uitpakken groot, soms niet. Maar het geluk van de "nog niet weten-spanning" weegt niet op tegen het voortaan altijd hebben.
Aan die mevrouw is nauwelijks iets te raden. Ik vind het eerlijk gezegd nogal tegen haar werken. Of ben ik nu een ouderwetse tuttebel?
Heb jij er ook een Henk?
Nog in reactie op je afwezigheid: sterkte met alles!! Soms krijg je (te) veel tegelijk op je bordje.
@KnutzEls. Nee, je bent helegaar geen tuttebel. Je hebt volkomen gelijk. Ik huldig de stelling: onverhuld maakt onvervuld. Het definitieve woord op dit gebied is wel gesproken door die intrigerende roman 'Terug naar Ochsenkoppel' van ene... kom, hoe heet die gozer ook weer?
@Hermieneke. Nee, draag ik niet. Moet wel onprettig schuren tussen die hammen.
Nogmaals dank voor je goede wens. Gisteren is een belangrijke verbetering ingetreden. Ik ben weer ijveriger aan het bloggen geslagen.
Een reactie posten