Mijn hoogleraar filosofie aan de Sorbonne heette Jean Brun. Hij was ook bruin: van haar, van ogen en van teint. Typisch een man uit het zuiden van Frankrijk. Hij sprak ook met een meer dan sappig accent uit de Midi, dat hem, naar mijn smaak althans, van stade kwam om ons op zeer levendige wijze vertrouwd te maken met de denkers vóór Socrates.
Zijn eerste college (in het eerbiedwaardige Amphithéâtre Michelet) begon hij met een aanmaning: wij moesten niet denken dat wij ons serieus met de wijsbegeerte bezig hielden, indien wij ons uitsluitend op de vakfilosofen richtten; hij verwachtte van ons dat wij de grote schrijvers en dichters van het Avondland lazen. Vervolgens liet hij twee gestencilde A4'tjes met enkele tientallen namen van auteurs en werken uitdelen. In de afdeling Engels had hij Thomas Hardy opgenomen. De naam zei mij toen niets. Gaandeweg heb ik ontdekt dat professor Brun er goed aan gedaan had en heb ik Hardy leren kennen als een der coryfeeën van de Engelstalige bellettrie.
Terzijde: de hoogleraar had misschien in het achterhoofd dat Hardy hogelijk werd bewonderd door een der verheven namen uit de Franse letterkunde: Marcel Proust. Deze heeft zich zelfs eens laten ontvallen dat hij graag Hardys A Pair of Blue Eyes had geschreven.
De afgelopen drie, vier decennia heb ik me regelmatig verdiept in het oeuvre van Hardy, onveranderlijk tot mijn aanzienlijk profijt en genoegen. Zojuist heb ik Two on a Tower uit 1882 gelezen. Om voor toekomstige lezeressen en lezers niet het plezier van de verrassende wendingen in de intrige te bederven, verklap ik niet meer dat het boek gaat over de ongelukkige liefde van een jonge astronoom en een iets oudere weduwe en dat de auteur het lot van twee individuen, deze twee kleine mensjes zeer knap projecteert tegen de onmetelijkheid van het heelal. Een aanrader.
PS: A Pair of Blue Eyes ken ik niet. Maar het ligt bovenop het stapeltje naast mijn bed en komt binnenkort aan de beurt.
5 opmerkingen:
Hé, daar ben je eindelijk weer eens! Ben je zo druk met lezen dat je geen tijd meer hebt om te schrijven?
Ik heb nog nooit iets van Thomas Hardy gelezen, maar ik schrijf de naam in mijn "to-read-booklet".
En een sappig zuidelijk accent doet mijn heimwee naar de Midi acuut oplaaien!
@Hermieneke. Van alles een beetje: buurvrouw gevallen, tweede heup gebroken, onder het mes gestorven, ernstige ziekte zus en broer, zelf wat aan het kwakkelen, erg vermoeid door weeromslag, heel veel gelezen... Indien ik je een tip nopens Hardy mag geven: ronduit meesterlijk is 'The Return of the Native', met onder meer de schitterende beschrijving van de heide, waarvan wel gezegd is dat zij een der hoofdpersonen van de roman is.
Ik heb dus meteen maar eens een Thomas Hardy gereserveerd bij onze biebelebieb: 'De burgemeester van Casterbridge'. Het was de enige titel die in het Nederlands was vertaald. Daarom dus, want ik heb momenteel geen enekele goesting in Engels lezen.
Tess of d'Urbervilles had ik al eerder eens gelezen en de film heb ik ook diverse malen gezien. Mooi!
PS: Wat een nare dingen maken jullie nu mee, zeg. Sterkte!
@Wieneke. Uitstekende keuze! Het is een aangrijpend verhaal en, zoals vrijwel alles van Hardy, meesterlijk geschreven. Ik ben benieuwd naar je oordeel.
Hartelijk dank voor je wens. Sterkte kunnen we momenteel goed gebruiken.
"Op het stapeltje naast mijn bed", leuk dat je het zegt. Ik werkte lang geleden bij de beste boekhandel van Breda en mijn baas had ook altijd van die stapeltjes liggen. Toen eens een klant zijn bestelde boek op kwam halen, siste hij: "Houd hem even aan de praat, het ligt naast mijn bed en ik ga het vlug ophalen".
Ik schrijf dit Henk om je op te beuren. Veel ellende las ik net. Sterkte dus!!
Een reactie posten