Gregor von Rezzori kwam begin jaren '50 glorierijk in het licht van de schijnwerpers te staan, toen hij over de Duitse radio Maghrebinische Geschichten voorlas. Het waren vertellinkjes uit Maghrebinië, een denkbeeldig land, waarvoor zijn geboortestreek Boekovina model stond. Het boek, dat uitkwam in 1953, werd een daverend succes.
Rezzori is een virtuoos. Hij schrijft in de traditie van de grote Duitstalige prozaïsten: soepel, vloeiend, welluidend, elegant. Soms is zijn taal zelfs voor mijn ouderwetse smaak een tikkeltje te barok. Maar dat lees ik nog altijd liever dan Heleen van Royen met haar 'Ik veegde mijn k** af en trok mijn broek op.'
De titel Ein Hermelin in Tschernopol slaat op het oude Oosteuropese volksgeloof dat een hermelijn zich ten dode laat verpieteren, indien zijn vacht bezwaddderd is geraakt. Rezzori past dit toe op een majoor der huzaren, die zijn eer verdedigt, tot hij er letterlijk bij neervalt. De spanningsboog is lang niet altijd gespannen of, als ik het niet zo vriendelijk wil uitdrukken: hij is nogal slap, ja, is soms enkele hoofdstukken afwezig. Dat komt, doordat Ein Hermelin in Tschernopol sterk episodisch en anecdotisch is. Het is dus eigenlijk geen goede roman. Maar het is een kostelijk boek.
Toen Gregor von Rezzori overleed, in 1998, schreef een krant dat een chroniqueur van het verdwenen Europa was heengegaan. Een juiste formulering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten