Elizabeth Robins: wat een vrouw!

In mijn vorig blogje noemde ik langs de neus weg Elizabeth Robins. Vriendinnen en vrienden van het hertenkamp, wat een vrouw was dat!

Haar jeugd in Kentucky (zij zag het levenslicht in 1862 in Louisville) verliep problematisch: haar vader zag geen andere oplossing voor zijn financiële sores dan zijn gezin in de steek te laten, haar moeder belandde in het gekkenhuis, het kroost werd verdeeld over familieleden, Elizabeth werd opgevoed door een oma.

Haar vader had altijd gehoopt dat deze dochter, met haar goed stel hersens, medicijnen zou gaan studeren. Maar met haar 18 liep zij van huis weg om actrice te worden. Zij had succes op de planken, haar man, vakbroeder, met wie zij vier jaar was getrouwd, niet en omdat hij het, naar hij schreef, niet kon verkroppen dat hij in haar schaduw moest staan, pleegde hij zelfmoord. (Zij is nooit hertrouwd en heeft naar alle waarschijnlijkheid ook nooit meer een intieme relatie gehad).

In 1888 vertrok Elizabeth naar Engeland; waar zij de rest van haar leven zou blijven wonen. In Londen raakte zij in de ban van de Noorse schrijver Henrik Ibsen (1828-1906) en zijn baanbrekende, voor die tijd danig schokkende toneelstukken. Met haar hoofdrollen in zijn werken oogstte zij daverende successen; men noemde haar wel 'Ibsens hogepriesteres'. Zij gold ook als een ware schoonheid, tal van mannen lagen aan haar voeten. Onder haar vrienden kon zij beroemde schrijvers rekenen als George Bernard Shaw, Henry James, Oscar Wilde en de latere Poet Laureate John Masefield, die hopeloos verliefd op haar was.

Op haar 40e trok zij zich terug uit de wereld van pruik en schmink; voortaan zou zij haar aanzienlijke talenten -- zij was ook een meeslepend spreekster en beschikte over een welversneden pen -- wijden aan de vrouwenbeweging. Zij schreef romans en toneelstukken en verwierf zich verder verdiensten door talloze, vaak onbekende geschriften over de emancipatie van de vrouw te verzamelen en te doen uitgeven.

In 1900 bereikte haar de mare dat haar lievelingsbroer Raymond als goudzoeker in Alaska werd vermist. Doodziek? Verdwaald? Vermoord? Onmiddellijk rustte zij een eenvrouwsexpeditie naar Yukon uit en, jawel, zij wist hem op te sporen. De winter bracht zij met hem aldaar door, belaagd door de ruige natuur en de nodige outlaws. Zij liep er tyfus op, maar zij moet wel een ijzeren gesteld hebben gehad, want zij is bijna 90 jaar geworden.

Romans van haar alsook enkele boeken over haar belevenissen in Alaska zijn te vinden op het internet. Ik heb vroeger haar boek The Convert gelezen, dat weliswaar een beetje vieux jeu aandoet, maar waaraan ik eerlijk gezegd meer plezier heb beleefd dan aan Doris Lessings Notebook.