Opgewarmd -- mjam, mjam!

Wij Nederlanders gooien jaarlijks gemiddeld 50 kilo voedsel in de vuilnisbak. Tel je alleen de consumenten, dan kom je op een waarde van 2,4 miljard euro, zijnde 150 euro per pijpenkop.

Wanneer ik zoiets lees, schreit mijn hart; dan schraapt en schuurt het tegen mijn ethisch bewustzijn, want je hoort het goede der aarde niet te verkwisten. Eh, pardon: ik moet gewagen van 'wij' en 'ons', want mijn echtgenote en ik denken en voelen precies hetzelfde (althans ten aanzien van dit onderwerp.)

Vorig jaar is bij ons hooguit een keer of drie een geringe hoeveelheid voedsel weggegooid. En dat had dan nog te maken met het feit dat ik een maand bedlegerig ben geweest met een hardnekkige bacteriële infectie, zodat ik nauwelijks eten in mijn lijf kon houden.

Natuurlijk bereidt mijn vrouw wel eens een te royale portie. Maar dat eten belandt korte tijd in de koelkast en wordt opgewarmd. De Franse toneelschrijver Jean Anouilh laat in een van zijn stukken (uit het blote hoofd: Léocadia) een ober over zijn restaurant opscheppen: 'Hier wordt nooit iets opgewarmd.' Maar dat is komisch bedoeld. In feite is een opgewarmde hap dikwijls lekkerder dan een vers toebereide. Dat komt door de inwerking van zuurstof.

Vlees van zojuist geslachte runderen en varkens en zojuist geschoten wild zijn niet te eten. Je vernielt er je kakement mee. Het vlees moet besterven. In geval van wild spreekt men van 'adellijk worden'. (Het woordenboek omschrijft 'adellijk' zelfs als 'op het punt tot bederf over te gaan'.) Vroeger, toen klassieke eetcultuur nog hoger in het vaandel stond, werd wijn in principe gedecanteerd, niet slechts om droesem achter te houden, maar om het edele nat tussen fles en karaf de kans te bieden even met zuurstof in aanraking te komen; dat kwam de smaak ten goede.