Anne Brontë: bepaald geen klein talent (1)

Teerhartig als ik ben, heb ik altijd een bijzondere sympathie gevoeld voor Anne, de jongste van de kinderen Brontë en dus ook van de drie schrijvende zussen. Het wordt weliswaar niet met even veel woorden geschreven, maar dikwijls wordt toch de indruk gewekt dat zij een grijs muisje was en ergens heb ik zelfs de pil verguld gezien met de woorden: 'Zij was een milde vrouw.'

En daar is dan natuurlijk de alom te lezen kenschets dat zij amechtig, steeds op haar tenen lopend en boven haar macht reikend, heeft geprobeerd met haar romans die van Emily en Charlotte te evenaren. Emily -- het mysterieuze, getourmenteerde genie van Wuthering Heights; Charlotte de letterkundige zwaargewicht van Jane Eyre; en Anne, ocharm, het kleine talent van Agnes Grey en The Tenant of Wildfell Hall. Zoals laatst een criticus op het internet werd aangehaald: op school, in de lessen Engelse literatuur, wordt Anne Brontë hoogstens even genoemd, niet behandeld, en weinigen lezen haar later in hun leven.

Veelbetekenend vind ik ook dit: ik pak een willekeurige Engelse pocket uit mijn boekenkast (het blijkt Alice's Adventures in Wonderland van Lewis Carroll te zijn, in een uitgave van de Oxford University Press, niet bepaald een pulphuis, en loop achterin de lijst van andere delen in The World's Classics door; Emily staat er uiteraard in, Charlotte staat er uiteraard in, met twee romans: Jane Eyre en Shirley; van Anne ontbreekt elk spoor.

In haar twee romans put Anne Brontë uit haar kommervolle jaren als gouvernante en in The Tenant of Wildfell Hall bovendien uit de ellende die haar enige broer, de aan alcohol en opium verslaafde Patrick Branwell, over het gezin bracht. Laatstgenoemd boek heb ik zojuist gelezen en het is mijn stellige overtuiging dat de schrijfster alles behalve een klein talent was.

(wordt vervolgd)

De afbeelding (olie op doek, 90,2 x 74,6 cm, National Portrait Gallery, Londen) toont de gezusters Brontë, van links naar rechts: Anne, Emily en Charlotte. Het is rond 1835 geschilderd door Branwell. Er is iets vreemds mee aan de hand: broer Brontë wilde aanvankelijk ook zichzelf afbeelden, maar veranderde van gedachte en schilderde zijn konterfeitsel over met een pilaar. Hij heeft echter zijn verf niet goed gemengd, zodat hij als een spookverschijning weer te voorschijn is gekomen.

Wat korte feitjes over de poëzie van de zussen en een gedicht van Anne: klik hier