Sympathie voor de vroeger (en eigenlijk nog steeds) zo miskende Anne Brontë mag de ogen niet sluiten voor het feit dat zij niet kon bogen op het stilistisch vermogen van haar zussen. Haar proza mist bepaald het broeierig gepassioneerde van dat van Emily en het prikkelend levendige van dat van Charlotte.
Wil dit nu zeggen dat het vlak, ongeïnspireerd, van de klasse dertien-in-een-dozijn is? Geenszins. Ik zou het liever onopgesmukt willen noemen. En buitengewoon verzorgd; bij haar geen ongelukkige constructies zoals zelfs bij grootmeester Thomas Hardy worden aangetroffen. Moeiteloos rollen haar volzinnen voort, waarbij hun soepelheid niet nalaat aanzienlijke charme en elegantie te scheppen.
Ik schreef: moeiteloos. Zeker. En onverstoorbaar. Zo onverstoorbaar evenwel dat men haar proza wel eens uit de slof zou willen zien schieten. Misschien had Anne dat niet in haar mars. Misschien ook huldigde zij de stelling dat formele schoonheid in staat is onverschillig welke emotie adequaat over te brengen. Thomas Mann, een van de grootste stilisten aller tijden, zou haar zeker zijn bijgevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten