Charles Morgan debuteerde in 1919 met de roman The Gunroom. Ik heb het in onze kringloopwinkel gevonden, maar het nog niet gelezen. Wel las ik twee jaar geleden Portrait in a Mirror, dat ik niet schroom een klein meesterwerk te noemen. Ook aan The Judge's Story uit 1947 bewaar ik de aangenaamste herinneringen. (Het in de vorige aflevering van deze mini-serie vermelde The Fountain is uit 1932; dit voor de volledigheid).
Zojuist heb ik Morgans Sparkenbroke uit 1936 voor de laatste keer dichtgeslagen. Het is een lijvige (553 bladzijden) roman over vier grootheden en hun onderlingen betrekkingen: leven, liefde, dood en kunst. Een ambitieuze onderneming! Maar niet helemaal geslaagd, vind ik. Er wordt wat te veel in betoogd; daar waar de toon essayistisch wordt, had de auteur er naar de mening van deze lezer beter aan gedaan het verhaal zichzelf te laten vertellen. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat Morgan dit ook zelf in de gaten had en met het probleem heeft geworsteld . Toch is het al met al een knap boek, met zeer stimulerende beschouwingen.
Wie van deze laatste een indruk wil krijgen, kan voor een groot aantal voorbeelden hier terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten