De oude vos en de jonge hond (en Nazrin; en Sati)

Het heeft er alle schijn van dat no nonsense-vaandeldrager Lubbers zich heeft verrekend. Hij heeft aangestuurd op formatiegesprekken tussen CDA, VVD en PVV, ervan uitgaande dat het een doodgeboren kindje zou blijken, waarna hij zich tot Mark, Maxime, Job, Femke en Alexander zou kunnen richten met de boodschap: zoals jullie ziet, kan het niet over rechts, intussen schreeuwt het land om een krachtdadig bestuur, dus is het nu aan jullie om razend snel spijkers met koppen te slaan. Maar een kabinet Rutte-Verhagen met gedoogsteun van Wilders dreigt wel degelijk te lukken.

Is dat betreurenswaardig? Wel nee. Wilders is gek, doch zoals veel gekken niet dom en hij weet drommels goed dat zijn belangrijkste agendapunten geen schijn van kans maken, omdat zij in strijd met onze constitutie of Europese wetten zijn. Zoals hij ook weet dat je met standwerkerij op de proppen moet komen om een flinke kudde stemvee te vergaren. En nu ik het hier toch over heb: de PVV is de op één na grootste partij in de Tweede Kamer (en kon bij een huidige opiniepeiling wel eens als grootste uit de bus komen), ongeveer anderhalf miljoen Nederlanders hebben op haar gestemd, omdat zij vinden dat met hun klachten en wensen geen rekening wordt gehouden en het is dus democratisch verdedigbaar dat Wilders politieke invloed krijgt.

Maar daarvan zal, schat ik, onder de huidige omstandigheden niet veel terecht komen. Zo wil Blonde Geert de islam van religie degraderen tot ideologie. Wij hebben echter op school geleerd dat er drie grote monotheïstische godsdiensten zijn, te weten: het christendom, het jodendom en de islam, en het voornemen deze laatste te lijf te gaan met discriminerende wet- en regelgeving, is misschien gefundenes Fressen voor de luitjes op het schellinkje, doch ook niet meer dan dat. Heer Waterstofperoxyde zal het niet gegeven zijn met kroonjuwelen te pronken. Waarschijnlijk denkt hij dat hij zijn volgelingen tegemoet zal kunnen treden met het excuus: 'Eens te meer blijkt dat jullie voor de anderen niet meetellen', hopende aldus zijn aanhangers te vermeerderen. Nu zijn dezen misschien wel dom maar niet gek en willen dan ook niet voor de gek gehouden worden: 'Je hebt ons iets beloofd en wij hebben het niet gekregen.' Trouwens, stemmers in het algemeen plegen te reageren als onderofficieren in het leger: als zij ingaan op smoezen van Jan Soldaat, verliezen zij hun gezag, krijgen zij niets meer gedaan en drukt de ondergeschikte constant zijn snor, reden waarom het standaardantwoord van de sergeant is: 'Ik wil het niet weten.' Met andere woorden: niet alleen oude vos Lubbers, ook jonge hond Wilders misrekent zich. En dat is wat de laatste aangaat maar goed ook, want één ding is vrijblijvend een reeks kreten debiteren, iets anders is ons land uit de crisis helpen en bewerkstelligen dat het in de verschuiving van het economisch zwaartepunt naar andere oorden zijn partijtje kan blijven blazen.

Overigens vind ik dat de sfeer in Nederland prettiger zou zijn, als er niet zo krampachtig en angsthazerig werd geëmmerd en geëikeld over islamisering, inburgering, immigratie, kopvodden en belendende percelen. Ik begrijp dat allemaal niet. Mijn schoenmaker is een Marokkaan, mijn kapper is een Syriër, als huisarts heb ik een Turkse en over alle drie ben ik uitermate tevreden. Het heeft zelfs slechts een haartje gescheeld of ik had als personal assistant de beeldschone Perzische Nazrin (jaargang 1989) gehad, maar zij wilde een kind van me en nu ben ik altijd best bereid even aan te zetten, maar op mijn leeftijd zie ik me niet meer met een koter op de knie.

En dan de berbermeiden van de supermarkt! Wanneer zij mijn martiale gestalte (extra zo, sinds ik als nasleep van een kleine operatie een viriel litteken op mijn wang heb, genre Mensur) zien naderen, huppelen zij om het hardst naar een onbemande kassa in de hoop mij te kunnen gerieven. Geen wonder! Mijn houding jegens hen is altijd: kniegewricht gespannen, glimlach om de lippen, compliment in de mond. Vooral Sahem (spreek uit: Sahim, betekenis: pijl en boog) met haar lieve snoetje onder een smetteloos wit hoofddoekje draagt mij op handen, sedert ik haar laatst heb gezegd dat haar schoentjes haar mooie benen en sierlijke voetjes zo voordelig deden uitkomen.

De betoverende Turkse Sati (jaargang 1990) heeft mij eergisteren uitgenodigd op de thee. Heb de invitatie natuurlijk in dank aanvaard. Maar wil eerst even bij het lieftallige Turkse groentenvrouwtje Nermin (jaargang 1930) mijn licht opsteken. Hoe dien ik mij te gedragen? Wordt bijvoorbeeld van mij verwacht dat ik Sati's man, een beverige grijsaard met kalknagels, (zij is uitgehuwelijkt) het raam uit flikker? Zoveel is zeker dat sprake zal zijn van multicultureel theedrinken. Misschien breng ik het nog ooit tot burgemeester van een grotere stad.