Traduttore, traditore

Bladerend in een oud vraaggesprek met Evelyn Waugh (waarover bij een andere gelegenheid meer), stiet ik op de naam Ronald Firbank, een Engelse schrijver die leefde van 1886 tot 1926 (foto). Even op het internet gekeken om wat over zijn oeuvre op te diepen. En op de site van WorldLingo vond ik dit (traduttore, traditore -- vertaler, verrader, zeggen de Italianen):

Biografie

Ronald Firbank was binnen geboren Londen, de zoon van de maatschappij dame Harriet Jane Garrett en MP De heer Thomas Firbank. Hij ging aan De School van Uppingham, en dan op De Zaal van de drievuldigheid, Cambridge. Hij zette om in Katholicisme in 1907. In 1909 hij Cambridge, verliet zonder een graad te voltooien.

Levend van zijn overerving die hij rond Spanje, Italië, het Midden-Oosten, en Noord-Afrika heeft gereist.

Ronald Firbank stierf aan longziekte terwijl binnen Rome.

Het werk

Hij publiceerde zijn eerste boek, Odette d'Antrevernes, in 1905 alvorens aan Cambridge uit te gaan. Van toen, van De kunstmatige Prinses (geschreven in 1915, posthumously gepubliceerd in 1934) en Vainglory (1915, zijn langste werk) aan Betreffende Eccentricities vanHoofdPirelli (1926, ook postuum) hij veroorzaakte een reeks romans.

Neigingen (1916) vindt hoofdzakelijk in Griekenland plaats, waar Mabel Collins, 15, met haar vrouwelijke chaperone, Misser O'Brookomore reist; Mabel elopes met een Italiaanse conte, maar het perceel zijn van minder belangrijk belang, de rente van het boek - zoals met het werk van al Firbank - liggend in de dialoog. Zijn volgende roman Gril gevolgd in 1917.

Valmouth (1918) is gebaseerd op de activiteiten van diverse mensen in een kuuroord op de Kust van het Westen van Engeland; de meeste inwoners zijn centenarians, en wat zijn ouder (de „laatste tijd ik naar het spel… ging was met Charles de Tweede en Louise DE Querouaille, om Betterton spel Shylock te zien. “) Het perceel, zoals het is, is betrokken met de pogingen van twee bejaarde dames, Mevr. Hurstpierpoint en Mevr. Thoroughfare, om van erfgenaam het haas-Broedsel Huis, Kapitein Dick Thoroughfare te huwen, die aan een zwarte vrouw bezet is, niri-Esther, wordt gehouden gek van door Thetis Tooke, de dochter van een landbouwer, maar verkiest zijn „chum“, Jack Whorwood, aan beiden. Ondertussen beheert Mevr. Yajnavalkya, zwarte masseuse, een alliantie tussen de honderdjarige Dame Parvula de Panzoust en David Tooke, de broer van Thetis. Een muzikale komedie langs Zandige Wilson gaf de roman wat populariteit in de jaren '60. Het is meerdere keren doen herleven en geregistreerd op CD.

In De bloem onder de Voet (1923), is het plaatsen een denkbeeldig land dat kan worden verondersteld om ergens in te zijn De Balkan. De karakters omvatten de Koning en de Koningin, diverse high-born dames over het Hof, en gebruikelijke begeleidende chorus van priesters en nuns.

Verdriet in Zonlicht, retitled op voorstel van de uitgever Prancing Nigger (1925) was vooral succesvol in Amerika. De scène wordt gelegd in een West- Indische republiek (die van Cuba en Haïti wordt samengesteld). Een familie van zwarten, sociaal ambitieus, beweging van hun landelijk huis aan het kapitaal, en het verhaal is betrokken bij hun pogingen (die hoofdzakelijk abortief) blijken „om in de maatschappij“ te krijgen.

Betreffende Eccentricities van HoofdPirelli (1926) begint met het Hoofddoopsel met een hond in zijn kathedraal („en zo wordt gereinigd en gezuiverd, roep ik thee „Barst“! “) en einden met Zijn Uitmuntendheid die aan een hartaanval sterft terwijl naakt achtervolgen, a choirboy rond de doorgangen.

Het spel van Firbank De prinses Zoubaroff (1920) is vergeleken bij William Congreve, maar zelden wordt geproduceerd; Dame Edith Evans, misschien grootste Engelse speelde actress van haar tijd, de rol in een radioproductie in 1964. De dialoog is hoogst kenmerkend: zoals, Prinses Zoubaroff: 'Ik ben altijd teleurgesteld met bergen. Er zijn geen bergen in de zo hoge wereld aangezien ik dit wensen=zou=… Zij irriteren onveranderlijk me. Ik wil Zwitserland te schudden. '