De villa waar Kristos puffend afstapte, was omgeven door een okerkleurige gestucte muur waarin een kleine eikenhouten deur. Geruime tijd na zijn ruk aan een schelketting -- hij wilde al onverrichterzake afdruipen -- ging de deur knarsend open. Een man met Slavische gelaatstrekken vroeg met een zwaar Russisch accent: 'Ja, wat mot je, haveloze?'
'Ik zou graag even met de prinses spreken. Als dat kan. Alsublieft.'
'Er is hier geen prinses. En ook geen prins. Hier woont niemand die met een armoedzaaier zoals jij iets te maken wil hebben. Probeer het maar eens hier aldernaast.' En terwijl zijn hand veelbetekenend in de richting van een verdachte bobbel onder zijn linkerjaspand bewoog: 'Scheer je weg, of ik schiet je voor je flikker!'
Bij de volgende villa begreep Kristos eigenlijk al meteen dat hij aan het verkeerde adres was. Achter in de tuin lag op een luchtbed een spiernakende stoeipoes te bruinen (in onze Griekse zon, nota bene, dacht de kleermaker wrevelig) en uit de villa klonk een warme grogstem: 'Shaken, not stirred!' Maar niet geschoten is altijd mis en de bewoner van dit riante pand had beslist wat te makken. Plotseling stond een beer van een vent in een kilt vóór Kristos. Die vroeg: 'Heb ik het genoegen te spreken met...'
'Nee, dat hebt u niet. U moet zeker de Master hebben? Waar gaat het over?'
'Over een financiële transactie.'
'Ja, dat kennen we hier. U bedoelt natuurlijk: een lening.'
'Eerlijk gezegd: ja. Maar wacht even: een leninkje. Een bedragje dat voor uw Master slechts apennootjes betekent.'
'Dat zal wel, ja. Aan hoeveel had u gedacht?'
'Met 2.000 euro zou ik enorm geholpen zijn. Zeg uw Master maar dat ik dan niet de hand aan mijzelf hoef te slaan.'
'Ik geef u weinig kans. Maar ik zal het even met Master opnemen.'
Dat opnemen scheen van een leien dakje te lopen. De gekilte beer was althans na luttele minuten weer terug. 'Master zit momenteel wat krap bij kas. Maar hij is graag bereid u tweeduizend trappen onder uw reet te geven.'
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten