Op naar Den Haag!

Dit wordt een heel dom stukje. Waarvoor de beschamende vertoning, gisteren, in onze Tweede Kamer geen verontschuldiging kan vormen.

Lamentabel, volgens de media, wat zich daar aan het Binnenhof afspeelde. Op een paar uitzonderingen na leek geen van degenen die worden geacht ons te vertegenwoordigen, een boodschap te hebben aan het landsbelang. Het was veeleer zo dat zij zich al tot de tanden gewapend in de verkiezingsstrijd stortten.

Johanna Catharina Maria, alias Jolande, Sap, de fractieleidster van GroenLinks, die mij altijd doet denken aan een gesjeesde lerares-met-akte-Handwerken, eerder dan aan een ernstig te nemen politica, wil pas een constructief partijtje blazen, als de voorgenomen bezuinigingen op de cultuur in de vuilnisbak zijn gedeponeerd.
Waarom? Nu, dat lijkt me nogal logisch. Al die miljoenen Nederlanders die nu niet kunnen genieten van een concert met muziek van Karl-Heinz Stockhausen; die niet een tentoonstelling met doeken van Mark Rothko en Jackson Pollock kunnen bezoeken; die geen romans van Marcellus Emants uit de bieb kunnen halen; die niet een toneelvoorstelling van ‘Koning Oidipous’ kunnen bijwonen; al die velen die cultureel verpieteren, omdat zij lidmaatschappen en toegangsbewijzen niet langer kunnen betalen en zich gedwongen zien uit te wijken naar ‘Fiets ‘m erin!’, geven straks hun stem aan mevrouw Sap, die dan kan kraaien dat zij de Nederlander cultureel weer aan zijn gerief heeft geholpen. Zo bestijgt zij een sokkel waarop Thorbecke en de ouwe Drees jaloers zouden zijn geweest. Opschrift: “Zij leerde haar volk lezen.’ (Hetgeen heel wat verdienstelijker klinkt dan ‘Hij leerde zijn volk kezen’ op het te verwachten standbeeld voor Hugo Claus. Maar ik dwaal af.)

Intussen staan wij in de wereld en a fortiori natuurlijk in Europa voor aap. Wij zijn het immers geweest die het idee van de drieprocentsnorm hebben gelanceerd. En niemand heeft zich harder ingespannen om de Grieken de pis lauw te maken dan de Nederlandse minister van Financiën. Wij lijken wel de opschepper X. die in een bruin café bralt dat hij slechts een vrouw diep in d’ogen hoeft te kijken, of zij wil nog slechts één ding, namelijk dat hij -- om het bijbels te zeggen -- tot haar ingaat. En dan ontdekt een onderzoeksjournalist van de Evangelische Omroep dat mevrouw X. haar man niet één doch een dozijn paar horens heeft opgezet.

Wat te doen? zoals Tsjernysjevskij zei; en na hem Lenin. Heel eenvoudig. De kordate dames die mij de eer bewijzen van tijd tot tijd te reageren op mijn blogjes, plus hun partners, met wie het, naar ik heb begrepen, slecht kersen eten is, plus schrijver dezes tuffen naar Den Haag. Wij bezetten de vergaderzaal van de Tweede Kamer. Alles wordt afgegrendeld, niemand de deur uit. Iedereen wordt gefouilleerd, mobieltjes worden afgenomen. Driemaal daags wordt een eenvoudige doch smakeloze maaltijd opgediend. Geen vaste of vloeibare versnaperingen tussendoor. Wie een kleine of grote boodschap kwijt moet, wordt begeleid, de mannen door mijzelf, en als dan zo’n kale of zo’n helmboswuivende aan de pisbak denkt dat hij zich kan veroorloven op zijn strepen te gaan staan, voeg ik hem toe: ‘Ik vrees, vrindje, dat gij ook hier aan het kortste eindje trekt.’ (Maar ik dwaal weer af.) De isolatie van de kamerleden wordt eerst opgeheven, nadat zij een akkoord hebben bereikt  over alle maatregelen die ons land er weer bovenop moeten helpen.

Kort na de oorlog was de toestand van Frankrijk bar en boos. De economie lag op haar gat, de verwoestingen tartten elke beschrijving. Generaal Charles de Gaulle, ook toen al regeringsleider, trommelde de politici en vakbondsleiders op om een herstelpan te ontwerpen. Gesteggel zonder einde, een complete Poolse landdag! Woedend zei De Gaulle: ‘Ik sluit jullie nu op en jullie blijven opgesloten, tot jullie het eens zijn geworden’. Een paar uur later waren zij het eens.

Ik schreef het al: ‘Dit wordt een heel dom stukje.’